Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή, όπως όφειλα, ως πολίτης, παρακολούθησα το θέμα της Novartis από τον Τύπο και την Τηλεόραση – όλη εκείνη την ημέρα με τη διαδικασία στη Βουλή. Με θλίψη προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι, τι γίνεται, τι συμβαίνει και τι αντιβαίνει στους νόμους της νοημοσύνης. Ενδιάμεσα, παρακολουθώντας συγκεκριμένη εκπομπή, είχα την ευκαιρία να ακούσω ομότιμο καθηγητή της Νομικής να εξηγεί το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, για να καταλάβει ο κόσμος. Προσωπικά, κάτι είχα καταλάβει, ωστόσο δυσκολεύομαι ακόμη αρκετά. Με αυτήν την αφορμή, όμως, θυμήθηκα κάτι που ουσιαστικά δεν είχα ξεχάσει ποτέ και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια: Μεταπολίτευση, μετά τη δίκη της χούντας, ένα καλοκαίρι συναντούσαμε, τυχαία, σε ένα παραλιακό ταβερνάκι στη Νάξο τον αείμνηστο Γιάννη Ντεγιάννη, πρόεδρο του δικαστηρίου στη δίκη της χούντας.
Προσηνής και ευγενικός με τους νέους, έντονη προσωπικότητα, με επιβλητική παρουσία, ακόμη και μέσα στα ελαφρά ενδύματα των διακοπών. Με φράσεις λιτές, σαφείς και πλήρεις, χωρίς σκιάσεις, δεν μιλούσε πολύ για τη δίκη, αλλά ούτε και το απέφευγε. «Ολοι γνωρίζαμε τι ειχε γίνει», είπε μια μέρα. «Ωστόσο, ο τρόμος, η μεγάλη αγωνία ήταν μήπως από κάποια παράλειψη, ένα ιώτα ή μία κεραία κατέρρεε όλη η διαδικασία». Το είχε πει και στην τηλεόραση αυτό, αρκετές φορές. Ισως ήταν νωρίς τότε να καταλάβω. Η χούντα ήταν ακόμη νωπή και δεν ήμουν νομικός. Τώρα ξέρουμε. Γι’ αυτό, όσο το θυμάμαι, νιώθω χρέος να το θυμίζω. Στη μνήμη Ντεγιάννη και στη μνήμη μιας εποχής που ήταν όλα διαφορετικά. Τότε οι θεσμοί λειτουργούσαν. Δεν ταξίδευαν πέρα-δώθε προκαλώντας ερωτήσεις του τύπου «πότε θα επιστρέψουν οι θεσμοί»; Αλήθεια, πότε θα επιστρέψουν… οι θεσμοί κανονικά στη θέση τους; Πότε;
Βιβή Βασιλοπούλου, Αθήνα