Κύριε διευθυντά
Γίνεται πολύς λόγος για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων κάθε ατόμου ή κοινωνικής ομάδας. Αν εστιάσουμε στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών, η προστασία αυτή είναι απόλυτα αποδεκτή. Τα ζευγάρια αυτά έχουν κάθε δικαίωμα –νομικό– να απολαμβάνουν τα δικαιώματα των κανονικών ζευγαριών.
Αν προχωρήσουμε όμως στο θέμα της υιοθεσίας –ή «αναδοχής» παιδιών– το ζήτημα αρχίζει να περιπλέκεται. Τα παιδιά αυτά, που θα είναι υποχρεωμένα να ζουν σε μία «διαφορετική» οικογένεια, δεν έχουν και αυτά ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιος μπορεί να επιλέξει την τύχη τους, να ζήσουν την παιδική –ενδεχομένως και την εφηβική τους– ηλικία σε μία «οικογένεια» αλλιώτικη; Εχει κανείς αμφιβολία ότι η τύχη τους αυτή δεν θα τα σημαδεύει σε όλη τους τη ζωή;
Να κρύβουν την οικογενειακή τους κατάσταση, ή να δηλώνουν ότι δεν έχουν μαμά, ότι η μαμά τους είναι ένας άνδρας, ή ότι ο μπαμπάς τους είναι μία γυναίκα ή μία «θεία»;
Θεωρώ την ανάγκη να διαφυλάξουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των παιδιών πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη να δεχθούμε και να υπερασπιστούμε τις επιλογές των ομοφυλόφιλων. Αυτές είναι κατανοητές και ευνόητες. Τα δικαιώματά τους μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τη σχετική νομοθεσία. Οχι όμως και το δικαίωμα να «διαφημίζουν» την επιλογή τους και να δηλώνουν έμμεσα ή άμεσα ότι ο καθένας μπορεί να δημιουργεί οικογένεια με οποιονδήποτε, άνδρα ή γυναίκα.
Πιστεύω ότι η καθημερινή συμβίωση μικρών παιδιών με «ιδιαίτερα» ζευγάρια έχει αρνητικές συνέπειες τόσο στα ίδια τα παιδιά όσο και στην κοινωνία μας. Δεν πρέπει να διαφυλάξουμε τα δικαιώματά τους;
Ολγα Ντινοπουλου, Παπάγου