Κύριε διευθυντά
Οταν οι δύο γονείς-τέρατα της Λέρου θα εμφανιστούν στη Δικαιοσύνη, ο κόσμος –και δίκαια– θα μαζευτεί με κατάρες και απειλές. Κάποιοι από αυτούς, χωριανοί, γείτονες, θα είναι ανάμεσα σ’ εκείνους που ήξεραν και δεν μίλησαν. Με μια μεγάλη πέτρα στο χέρι, η πονεμένη συγγενής, που αποκάλυψε πως της είχε μιλήσει το κοριτσάκι και πως ήταν μπροστά όταν το αγόρι δεχόταν την καρέκλα στο κεφάλι. Τώρα πλέον όλοι θα έχουν ένα ρόλο στο σίριαλ των διασήμων στο πανελλήνιο γονέων-τεράτων.
Σε όλους αυτούς λοιπόν, τους γνώστες της ιστορίας, που θα τρέξουν τώρα και θα τρέχουν για καιρό με τις πέτρες στο χέρι στα κανάλια και στις εφημερίδες, θα ήθελα να απευθύνω ένα ερώτημα: Tι θα έχουν να απαντήσουν στα παιδιά τους αν ρωτήσουν γιατί δεν μίλησαν. Στα παιδιά που θα φαντάζονται με φρίκη τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τα ίδια.
Και όλοι αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί· γιατροί, νοσοκόμοι, παιδίατροι, δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί. Δεν είναι συνένοχοι;
Και το τελευταίο μου ερώτημα, προς την πολιτεία, το κράτος δικαίου: Αν ξέρουμε τον δολοφόνο, τον ληστή, τον οποιονδήποτε εγκληματία και δεν τον αποκαλύπτουμε, θεωρούμαστε συνένοχοι. Σε αυτό το έγκλημα που ο συνένοχος επέτρεψε με τη στάση του την επανάληψη του εγκλήματος γιατί δεν έχει ευθύνη;
Εχω την πεποίθηση ότι κανείς δεν θα θεωρήσει εαυτόν ένοχο. Σε κανέναν δεν θα αποδοθούν ευθύνες. Το αγανακτισμένο πλήθος θα συγκεντρωθεί έξω από τα δικαστήρια, σαν χορός σε αρχαία τραγωδία. Ενα πλήθος που κοιμόταν ήσυχο τόσα βράδια, λίγα μέτρα μακριά, από το αστυνομικό τμήμα, ένα λεπτό θάρρους για να πάρει τηλέφωνο σε μια εφημερίδα.
Οχι, κύριοι! Είστε εξίσου και περισσότερο ένοχοι, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Βλέπατε όλοι από την κλειδαρότρυπα.
Ιφιγενεια Λαριντζακη