Κύριε διευθυντά
Πριν από ένα χρόνο, διάβαζα σε αφιέρωμα εφημερίδας για τον μεγάλο πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας με τίτλο: «Η ζωή επέστρεψε στο Πεδίον του Αρεως». Ηταν τότε με αφορμή συνέντευξη Τύπου της Περιφέρειας Αττικής: «Βάσιμες ελπίδες», ότι με το εύρος των τότε αλλαγών, οι εικόνες εγκατάλειψης θα έμεναν στο παρελθόν!
Ηταν στο πλαίσιο εργολαβίας πρασίνου, τα 880 δέντρα που είχαν φυτευθεί, οι 9.100 θάμνοι, τα 440 αναρριχώμενα και τα 1.400 ποώδη πολυετή και πάει συνέχεια με χιλιάδες κλαδέματα, πινακίδες, κάδους, φρεάτια και πάει λέγοντας. Υπενθυμίζουμε ένα σωρό μεγαλεπήβολες και δαπανηρότατες αναπλάσεις, όπως αυτή του 2010 (απαρχή της κρίσης χωρίς ημερομηνία λήξης από ό,τι φάνηκε μετά).
Πάντα, οι νέες διοικήσεις λένε ότι παραλαμβάνουν εικόνες διάλυσης, υποστελέχωση και τα παρόμοια. Δεν αναφερόμαστε στα 30-40 συνεχή χρόνια αναπλάσεων, αλλά στη ζοφερή εικόνα του σήμερα με το πάρκο να δέχεται τις μεγάλες προσφυγικές ροές. Μια ζωή να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα που προκύπτουν από τη σημερινή ζοφερή, όσο ποτέ, πραγματικότητα του πάρκου.
Ενα σωρό συλλογικές προσπάθειες με κραυγές αγωνίας των γύρω πρυτανικών αρχών, του δήμου (μια ζωή δημοτικά συμβούλια, πορίσματα!), την περιφέρεια, κ.ά. – «τι μπορεί να κάνουμε εμείς για την πορνεία ανηλίκων, είναι θέμα της αστυνομίας…». Η αστυνομία: «Εμείς τους πιάνουμε… οι άλλοι τους αφήνουνε». Νισάφι πια, δεν πάει άλλο! Ετσι δεν οδηγούμαστε πουθενά. Ας δει η πολιτεία τα πάρκα των άλλων μεγαλουπόλεων…
ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΚΟΡΔΗΣ