Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, ας μου επιτραπεί (με ολιγοήμερη καθυστέρηση) να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου «Στην ανατολή του ήλιου – έπος 1940».
«…Οι ηγέτες των ελεύθερων χωρών χαρακτήριζαν σαν θαύμα το αποτέλεσμα του πολέμου των Ιταλών και Ελλήνων. Προεξοφλούσαν την ήττα της Ελλάδος. Και τούτο γιατί λογιάζανε τα πάντα στη ζυγαριά της υλικής δύναμης, αλλά και την πλειονότητα του εχθρού σε δυναμικό στρατιωτών. Και λοιπόν; Ποιος τους είπε ότι τα πάντα ζυγιάζονται; Ποιος τους είπε ότι η ψυχή χωρεί στης ζυγαριάς το τάσι; Η ψυχή μήτε ζυγιάζεται μήτε και σε καλούπια μπαίνει –τόνισε με έξαψη ο στρατηγός– κι εκεί που γιγαντώνεται αυτή η… θέαινα είναι όταν κινδυνεύει να ξεκορμιστεί. Κι αν πεις στον κίνδυνο της σκλάβωσης! Τεντώνει το τόξο της και πετάγεται έως την ουράνια τράπεζα της θυσίας! Και τώρα νάτη της Ελλάδας η ψυχή! Αρματωμένη και αόρατη, ιέρεια στο φως το ηθικό λουσμένη, αψηλοφτερουγά, τη δική της να λαμπρύνει και πάλι την αλήθεια.
Μπαίνει μπροστά και μάχεται. Πέφτει κι ολόρθη ξεπετάγεται κι απ’ την αρχή ξαναχτυπά: Για της πατρίδας τη γλυκιά/ κι ασκλάβωτην ανάσα!
Υστερα, πληγωμένη κι ένδοξη, θλιμμένη και περήφανη, γονατίζει με σεβασμό και με ευλάβεια πολλή σφαλεί τα μάτια των παιδιών της, χαράζοντας ένα σεπτό σταυρό στον κάθε ήρωά της. Εναν άλικο σταυρό από το αίμα το δικό του, πάνω στο χιονάτο, τον ματωμένο τάφο του. Για τελευταίο χαίρε, λίγα φρέσκα αγριολούλουδα στης ελληνικής ψυχής το νοητό ανθογυάλι, λιτή σπονδή κι απέριττη στην άγια την ταφή του. (…)
Μάχες γεμάτες αυταπάρνηση!/ Θυσία στον βωμό της λευτεριάς!/ Τρόπαια αθάνατα στης τιμής το βάθρο!/ Μύρο και αγίασμα στη χάρη της πατρίδας!
Τιτάνας ο ελληνικός στρατός! Από τις πρώτες πολεμικές συγκρούσεις ανέμισε χρυσόφτερες, απίστευτες ελπίδες, στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας σε όλους τους ελεύθερους λαούς: Το μήνυμα της νίκης! Πως κάθε έργο από καρδιάς κι απ’ του ιδανικού τη ρίζα βγαλμένο, είναι έργο δυνατό κι αληθινό, όπως ετούτος ο αγώνας. Και ρίχνει σπόρο γερό στο διάβα του. Σπόρο άξιο να καρπίσει! Και κάρπισε ένας αγώνας! (…) Θυσία στην ακήρατη ουσία της λευτεριάς και στ’ ανθρώπινα ιδεώδη.
Το ιστορικό Οχι των Ελλήνων χάρισε στην οικουμένη το ουράνιο νόημα της ελευθερίας. Ανθοβόλησε τους νοητούς κήπους της με τα άνθη των ανθρώπινων αξιών. Την πότισε με των ιδανικών τα νάματα από τον ολόφλογο πυρρίχιο χορό των ηρώων της, τον μέχρι αυτοθυσίας! Εκείνη, η οικουμένη συγκινημένη κι έκθαμβη εξυμνούσε το μεγαλείο της ελληνικής φυλής. Μούσα ορθοκύματη και πάλι η Ελλάδα, μεταλάμβανε εαυτήν και τον άνθρωπο της γης.
Με το άγιο αίμα των παιδιών της /από το δισκοπότηρο της ιερής μεγαλοσύνης τους!».
Ελενη Αποστολιδου – Λουκατου, Συγγραφέας