Κύριε διευθυντά
Δεν γνωρίζω εάν έχει δοθεί κάποια ερμηνεία σε μια σημαντική λεπτομέρεια, αυτή του αριθμού δώδεκα (12) των ενόρκων, που καθιερώθηκε στα (αμιγή) ορκωτά δικαστήρια, με αρχή στον αγγλοσαξονικό ποινικό κώδικα, αλλά και από τους πρωτεργάτες της Γαλλικής Επανάστασης (1789) και μάλιστα κατοχυρωμένη από το γαλλικό σύνταγμα (1791, κεφάλ. ν, αριθμ. 9).
Σχετικό και το δημοσίευμα της «Καθημερινής» (7/10) για τη δίκη του βιβλίου «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι» στην Αγγλία το 1958.
Στην Ελλάδα ο αριθμός δώδεκα (12) ίσχυε έως το 1931. Επίσης ποιος θα ξεχάσει το αριστουργηματικό κινηματογραφικό έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ (1954) «Οι δώδεκα ένορκοι».
Πιστεύω ότι ο αριθμός δώδεκα δεν ήταν τυχαίος, αλλά έχει σχέση με τις δύο πρώτες δίκες στην ιστορία της ανθρωπότητας (μυθικές), που τοποθετούνται στον Αρειο Πάγο. Η πρώτη του θεού Αρη ως κατηγορουμένου, με αντίδικο τον θεό Ποσειδώνα ως κατήγορο, η δε δεύτερη αυτή του Ορέστη. Και στις δύο δίκες, δικαστές οι δώδεκα θεοί και θεές.
Πιθανότατα λοιπόν επειδή οι ξένοι ήταν και παραμένουν λάτρεις της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καθιέρωσαν τον αριθμό των ενόρκων σε δώδεκα (12). Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι και η αθωωτική ψήφος της θεάς Αθηνάς, που ισχύει στον σύγχρονο ποινικό κώδικα, με την οποία αθωώνεται ο κατηγορούμενος σε περίπτωση ισοψηφίας, προέρχεται από τη μυθική δίκη του Ορέστη.
Το φαινόμενο ότι στοιχεία των φανταστικών (μυθικών) δικών καθιερώθηκαν στον σύγχρονο ποινικό κώδικα, αλλά και ότι σύμφωνα με το περιοδικό New Yorker η αρχαία τραγωδία με τις μυθικές ιστορίες διδάσκεται σαν θεραπευτικό μέσο των ψυχολογικών προβλημάτων των βετεράνων των πολέμων και την έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα αποκατάστασης ανθρώπων στα πρόθυρα αυτοκτονίας, αποδεικνύει ότι σε κάθε μύθο κρύβεται μια βαθιά και πανανθρώπινη αλήθεια που αγγίζει την ψυχή του κάθε ανθρώπου, της κάθε εποχής.
Ι.Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος