Κύριε διευθυντά
Ολοι όσοι διάβασαν το άρθρο του κ. Σ. Αναγνωστόπουλου με τίτλο «Το φακελάκι της ντροπής», που δημοσιεύθηκε στην «Κ» της 5ης Ιανουαρίου, πιστεύω ότι καταδικάζουν απερίφραστα τον χρηματισμό και την τελείως απαράδεκτη συμπεριφορά του γιατρού. Ομως για την καταπολέμηση του φαινομένου ο αρθρογράφος εισηγείται απλώς την επιβολή αυστηρότερων ποινών στους παραβάτες.
Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας το φακελάκι κυκλοφορεί στα δημόσια νοσοκομεία, στα οποία οι γιατροί είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αμοιβές τους καθορίζονται μόνον από τον βαθμό τους ανεξάρτητα από την προσφορά ενός εκάστου. Για παράδειγμα, όλοι οι επιμελητές Α, κλινικών και εργαστηρίων, ανεξαρτήτως ειδικότητας, ικανοί ή ανίκανοι, άριστα καταρτισμένοι ή αστοιχείωτοι, εργατικοί ή φυγόπονοι, έχουν τις ίδιες απολαβές. Για την αντιμετώπιση του χρηματισμού αυτών των γιατρών εφαρμόζεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες η επιβολή ποινών, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο λόγος της αποτυχίας οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στο γεγονός ότι μόνον η καταστολή δεν αρκεί. Σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην «Κ» προ μερικών ετών, ο καθηγητής του Harvard J. Robinson υποστηρίζει ότι για εξάλειψη της διαφθοράς απαιτείται η εφαρμογή «σωστών κινήτρων» και αναφέρει δύο χώρες, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, οι οποίες έχουν θεσπίσει σωστά κίνητρα. Τέτοιο κίνητρο είναι η σύνδεση των αποδοχών με τις παρεχόμενες υπηρεσίες του γιατρού. Είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ ο ασθενής που θέλει να εξετασθεί ή να χειρουργηθεί σε ένα νοσοκομείο, επιλέγει ελεύθερα τον γιατρό του. Στη σύμβαση μεταξύ νοσοκομείου και γιατρού, η οποία υπογράφεται κατά την πρόσληψη του γιατρού από το νοσοκομείο, προβλέπεται ότι οιαδήποτε οικονομική διαπραγμάτευση μεταξύ γιατρού και ασθενούς είναι αδιανόητη και αν πραγματοποιηθεί, συνεπάγεται εξοντωτικές ποινές για τον γιατρό. Το ασφαλιστικό ταμείο του ασθενούς καταβάλλει στο νοσοκομείο τις προκαθορισμένες ιατρικές αμοιβές, οι οποίες αποδίδονται από το νοσοκομείο στον θεράποντα ιατρό. Για παράδειγμα, ο χειρουργός που τον επέλεξαν δέκα ασθενείς, τους οποίους και χειρούργησε, έχει πενταπλάσιες αποδοχές από τον συνάδελφό του, που χειρούργησε δύο ασθενείς. Φυσικά, πληρώνει και ανάλογους φόρους. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται απολύτως η ελεύθερη επιλογή γιατρού εκ μέρους του ασθενούς, οι αποδοχές του γιατρού συνδέονται με τις υπηρεσίες που αυτός παρέχει, εξοβελίζεται το φακελάκι είτε ως «μπαξίσι» είτε ως εκβιασμός, εκμηδενίζεται η πιθανότητα φοροδιαφυγής του γιατρού, και κυρίως παραμένει στο βάθρο που της αρμόζει η σχέση αλληλοεκτίμησης και αλληλοσεβασμού μεταξύ θεράποντος ιατρού και ασθενούς, η οποία τείνει να καταστεί είδος εν ανεπαρκεία στη χώρα μας.
Αν θέλουμε «να ξεριζωθεί αυτή η γάγγραινα της ελληνικής κοινωνίας», όπως πολύ σωστά την αποκαλεί ο κ. Σ. Αναγνωστόπουλος, νομίζω ότι πρέπει να συνδυάσουμε την αυστηρή καταστολή με την πρόληψη. Η σύνδεση των αποδοχών με τις παρεχόμενες υπηρεσίες του γιατρού είναι ένα δίκαιο προληπτικό μέτρο, το οποίο, αν συνδυαστεί με επιβολή στους παραβάτες εξοντωτικών ποινών, είναι άκρως αποτελεσματικό. Η αποτελεσματικότητά του αποδεικνύεται συνεχώς στις χώρες, όπου εφαρμόζεται. Επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό, προτείνω στην «Καθημερινή» να το φέρει προς συζήτηση μεταξύ των αναγνωστών της, οι οποίοι διαθέτουν και γνώσεις και κρίση και κοινωνική ευαισθησία. Το ερώτημα που προτείνω να τεθεί, είναι: Τι προτείνετε για την εξάλειψη του χρηματισμού των γιατρών; Α) Να εφαρμόζονται αυστηρότερες ποινές. Β) Να συνδέονται οι αποδοχές με τις παρεχόμενες υπηρεσίες του γιατρού. Γ) Να γίνει συνδυασμός Α και Β, Δ). Αλλη πρόταση: προσδιορίστε την.
Θεοδοσιος Δοσιος, Θωρακοχειρουργός