Κύριε διευθυντά
Πολλοί φίλοι και γνωστοί που δουλεύουν στο εξωτερικό δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει η συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Ανθρωποι που γεύονται την ευρωπαϊκή κινητικότητα συνεχίζουν να σου λένε ανεύθυνες αρλούμπες και ετοιμάζονται να ψηφίσουν τον Μάιο και να εκλέξουν και άλλους απίθανους τύπους, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια.
Εχω καταλήξει πως έπρεπε να γινόταν το ατύχημα τo καλοκαίρι του ’15. Να βγαίναμε από την Ευρώπη για να έβλεπαν βιωματικά οι ανεύθυνοι αυτοί φίλοι τις επιλογές τους. Να ξεκινούσαν ένα ωραίο πρωί με τα διαβατήρια στα δόντια να ψάξουν για συνάλλαγμα και όλα τα υπόλοιπα του παλιού καλού καιρού. Αναθεωρήσεις κάθε δεκαπέντε μέρες σε αστυνομικό τμήμα, με τον αστυνομικό να σε κοιτάζει περίεργα αν δεν του άρεσε το πρόσωπό σου. Το κινητό τους να ερχόταν σε οκτώ μήνες φουσκωμένο από τον πληθωρισμό και τους δασμούς. Και τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια να ήταν αντίστοιχα με τους Ασιάτες και τους μη Ευρωπαίους. Επειδή όμως δημοκρατία σημαίνει ευθύνη, δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι όλα τα παραπάνω. Γιατί η διάλυση των υποδομών της χώρας θα ήταν τεράστια και επιζήμια. Ελπίζω όμως να το δουν σε έναν εφιάλτη τους και να ξυπνήσουν στην ασφαλή και ειρηνική Ευρώπη την οποία εκ του ασφαλούς μέμφονται και όχι κοιτάζοντας κάποια αδειανό ράφι στη Βενεζουέλα.
Δημητριος Μακριδης, Ιστορικός