Κύριε διευθυντά
Πρώτα πρώτα, μόλις ανοίξω την κυριακάτικη «Κ» θα διαβάσω την Επιφυλλίδα του κ. Γιανναρά. Με θέλγει αφάνταστα. Λόγος στέρεα δομημένος, βαθυνούστατος, ένα ρεσιτάλ χαρίεσσας νεοελληνικής γλώσσας. Παρά ταύτα, είναι στιγμές που νιώθω σαν να με μαστιγώνουν και εγώ να το απολαμβάνω, αν και ο καταγγελτικός λόγος του κ. καθηγητή δεν με αφορά προσωπικά. Με άλλους και με άλλα κακώς κείμενα «τα βάζει» o κ. Γιανναράς, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, αντίθετα, θεωρώ θαύμα πώς επιζήσαμε και φθάσαμε έως εδώ. Αυτό μόνο δύο λαοί το κατόρθωσαν: οι Ελληνες και οι Ισραηλινοί. Κατά τα άλλα, αυτό μπορούμε, αυτό κάνουμε. Τα αδύνατα γίνονται δυνατά μόνον ως σχήμα λόγου. Και θαύματα δεν γίνονται την σήμερον ημέραν. Συνεπώς, τι ωφελεί το πολύ αυτομαστίγωμα;
Ο κ. Βερέμης, εξάλλου, επανέρχεται δριμύτερος με την έκδοση βιβλίου («Κ», 3-3-2019) όπου θα μάθουμε, λέει, οι Ελληνες ότι δεν είμαστε μόνον ήρωες, είμαστε και καθάρματα. Τι το νέον; Ο άνθρωπος (ο άνθρωπος, γενικώς) είπε κάποιος, με το ένα χέρι χαϊδεύει τ’ άστρα και με το άλλο τον τενεκέ των σκουπιδιών. Η νέα απόπειρα μαστιγώματος έρχεται έπειτα από οκτώ χρόνια, ύστερα από το άδοξο τέλος που είχε εκείνη η τηλεοπτική σειρά «1821… σήμερα», επειδή, προφανώς, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Ομως ο κ. καθηγητής δεν το βάζει κάτω. Φαίνεται, έχει εμμονές με τη σφαγή της Τριπολιτσάς. Τι περίμενε άραγε; Ιπποτισμούς ή αγιασμό; Από ποιους; Από τους προαιώνιους σκλάβους; Αλλωστε, «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις (διάβαζε: Τούρκο) τέτοια γράμματα θα μάθεις».
Λοιπόν, ένας ακόμα καθηγητής και η πατρίδα χάθηκε! Ο Bismark το είπε: Drei Professoren, Vaterland verloren. Αστειεύομαι…
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος