Κύριε διευθυντά
Στη διάλεξη για τον Στίβεν Ράνσιμαν στο Λονδίνο ο Αμερικανός ομηριστής Richard Martin μιλώντας για τη διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας είπε: «Ενας οδηγός ταξί στην Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει μια λέξη που θα τη βρεις στα ομηρικά έπη». Αυτή η απλή φράση πιστοποιεί επιγραμματικά ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι νεκρή, αλλά συνεχίζεται από τον Ομηρο μέχρι σήμερα με πλήθος ομηρικών λέξεων που ομιλούνται ακέραιες στην καθομιλουμένη και περισσότερες με μικρές αλλαγές στη μορφή τους, π.χ. τριάντα αντί τριάκοντα. Σε αντίθεση η λατινική γλώσσα είναι πράγματι νεκρή, διότι ούτε μια λέξη της υπάρχει στις σύγχρονες λατινογενείς γλώσσες, π.χ. στην καθημερινή ομιλία των Γάλλων. Αυτό είναι γνωστό από όλους, εκτός από ορισμένους Ελληνες ακαδημαϊκούς οι οποίοι θεωρούν νεκρή την ελληνική γλώσσα, όπως τη λατινική. Κατ’ επέκταση οι ίδιοι είναι εναντίον της διδασκαλίας των Αρχαίων με τη λογική ότι ενισχύει τον εθνικισμό. Η αδιάκοπη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την εποχή του Ομήρου και έως την ομιλία του σύγχρονου Ελληνα αποδεικνύεται με απλά παραδείγματα. Ολα τα άκλιτα μόρια της γλώσσας μας είναι τα ίδια στον Ομηρο και στη γλώσσα του Ελληνα ταξιτζή: πότε, πώς, πού, ποτέ, όταν, ούτε, μη, μήτε, μα, μέχρι, χωρίς, άρα, όμως και άλλα (άλλος ομηρική λέξη). Τα αριθμητικά επίσης, ένα (εν) έως 10 έως 100 έως χίλια, τα οποία έχουν δανειστεί οι ξένοι, πέντε (pentagon), δέκα (decade), εκατόν (Hecatomb), χίλια (kilogram). Ολόκληρες φράσεις γίνονται εύκολα κατανοητές, όπως η άποψη του Επίκουρου, ο οποίος υποστηρίζει «Οταν λέγομεν ηδονήν, ού τας των ασώτων ηδονάς λέγομεν, αλλά το μήτε αλγείν κατά σώμα μήτε ταράττεσθαι κατά ψυχήν». Η γλώσσα μας είναι ωραία, με μεγάλο λεξικό πλούτο και απέραντη γραμματεία. Αξίζει λοιπόν να την αγαπούμε και να τη σεβόμαστε.
Μενελαος Μπατρινος, Ομ. καθηγητής Ενδοκρινολογίας