Κύριε διευθυντά
Η τραγωδία της περυσινής πύρινης εκατόμβης στο Μάτι της Αττικής επανήλθε στην επικαιρότητα με την έκδοση του εισαγγελικού πορίσματος που καταλογίζει ευθύνες σε είκοσι πρόσωπα, πολιτικά και μη. Δεν έχω καμία σχέση με την περιοχή ούτε γνωρίζω κανέναν από τους εμπλεκομένους, ούτε έχω οποιοδήποτε άλλο συμφέρον στην υπόθεση. Η Δικαιοσύνη καλείται να κάνει τη δουλειά της, και εκεί δεν μου πέφτει λόγος. Ωστόσο αναρωτιέμαι αν ως κράτος στο σύνολό του (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δημόσια διοίκηση και πολίτες) διδαχθήκαμε κάτι ουσιαστικό από την τραγική εκείνη μέρα του Ιουλίου. Τι εννοώ; Δύο εβδομάδες μετά την πυρκαγιά, πήγαμε ένα δειλινό στο εξοχικό ενός φίλου σε παραλιακή περιοχή της Χαλκιδικής. Η πρόσβαση στο σπίτι ήταν από έναν «διάδρομο» ανάμεσα σε δύο περιφράξεις, περιστοιχισμένο από θάμνους και δέντρα που χάιδευαν τα πλευρά του αυτοκινήτου καθώς αυτό ίσα ίσα περνούσε ανάμεσά τους, για να φτάσει έπειτα από 200 μέτρα στο περίκλειστο οικόπεδο του προορισμού μας.
Γύρω γύρω παρόμοια οικόπεδα με κατοικίες κάθε λογής (νόμιμες ή παράνομες, δεν ξέρω), με κυρίαρχο δέντρο στους κενούς χώρους το πεύκο, και στρωμένα αντίστοιχα με ξηρές πευκοβελόνες. Η έκταση του οικισμού καθόλου μικρή, σίγουρα πολλές δεκάδες σπίτια, όλα με τις ίδιες συνθήκες δόμησης και χωροταξίας. Στην κουβέντα που κάναμε πίνοντας τον καφέ μας φυσικά σχολιάσαμε την πρόσφατη πυρκαγιά και το τι θα μπορούσε να γίνει και εκεί που βρισκόμασταν αν, Θεός φυλάξοι, έπεφτε μια απρόσεχτη σπίθα. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Και βέβαια δεν είναι ο μόνος οικισμός στην Ελλάδα που υφίσταται με τέτοιους «κανόνες».Φαντάζομαι ότι ούτε και το κράτος στο σύνολό του δεν θέλει να το σκέφτεται. Διότι η εφαρμογή της νομιμότητας σε τέτοια έκταση θα έπρεπε να περιλάβει σχεδιασμό δρόμων (άρα να «κλέψει» λωρίδες από τα οικόπεδα), κατεδαφίσεις αναρίθμητων αυθαιρέτων (η πληρωμή προστίμων δεν αποτρέπει τον κίνδυνο της φωτιάς), εκτεταμένα μέτρα πυρασφάλειας, και δεν ξέρω τι άλλο.
Πράγματα που έχουν τεράστιο κόστος, τόσο για το Δημόσιο όσο και για χιλιάδες ιδιοκτήτες.
Ποιος τολμάει να ανάψει τέτοια φωτιά (ας μου συγχωρηθεί η μεταφορά) στη χώρα, ιδίως σε εκλογική χρονιά; Είναι πολύ πιο εύκολο να επιμερίζουμε ευθύνες με μορφή μνημοσύνου. Αφού πρώτα έχουμε κλάψει στις κηδείες.
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη