Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα είδαμε λαμπρές τελετές και ακούσαμε λόγους περισπούδαστους από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, για την όντως σημαντική δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου στο ελληνικό Δημόσιο∙ έργο πολιτισμού, λαμπρό και πολύτιμο, ιδιαίτερα για τους καιρούς αυτούς της κρίσης, της κατάθλιψης και της βαρβαρότητας…
Χαρμόσυνο το μήνυμα και δίκαιος ο έπαινος. Αδικη όμως η αμνημοσύνη της πολιτείας, για το πλήθος των ευεργετών που στέριωσαν ετούτο τον τόπο με πανεπιστήμια, πολυτεχνεία, σχολές, σχολεία, νοσοκομεία, στάδια, Ζάππεια, θωρηκτά, όταν αυτός βρισκόταν σε κατάσταση ανυπαρξίας. Και αυτό, γιατί δεν θεσμοθετήθηκε ποτέ ένα αφιέρωμα τιμής προς όλους, που, ως «σήμα», θα σήμαινε τη μεγαλοσύνη της προσφοράς τους∙ όπως μία ημέρα μνημόνευσης, ή κάτι άλλο.
Νιώθοντας άδικη τη λησμονιά γι’ αυτούς που προσέφεραν δωρεάν στον τόπο την προκοπή των κόπων τους και, προπαντός, γι’ αυτούς που έδωσαν τον μοναδικό τους «οβολόν», θεώρησα καλόν να θυμίσω ένα άγνωστο περιστατικό, που έλαβε χώρα στα δύσκολα χρόνια του 19ου αι. και αφορά σε κάποιον Ηπειρώτη, που το όνομά του κανένας δεν γνωρίζει. Λέγεται πως μία μέρα στο Μέτσοβο βρήκαν στο καλύβι του νεκρό έναν γέροντα, μοναχικό, φτωχό επαίτη και κάτω από το μαξιλάρι του, τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί, ένα πεντόλιρο. Στο χαρτί, με «κολλυβογράμματα», ήταν γραμμένη η φράση: «Για το Πανεπιστήμιο της Αθήνας»… «άγια ταπεινότητα των απλών πραγμάτων».
Βασιλης Χαρισης, Μαρούσι