Κύριε διευθυντά
Αναμφίβολα, η ανάδειξη του δημογραφικού ως ένα από τα κρισιμότερα θέματα του έθνους αλλά και ολόκληρου του δυτικού κόσμου είναι ένα πρώτο βήμα προς την αντιμετώπισή του. Στο πλαίσιο αυτό, η εξαγγελία της νέας κυβέρνησης για ενίσχυση κάθε νέου παιδιού με 2.000 ευρώ είναι ένα επιθετικό μέτρο που στο επίπεδο των συμβολισμών δίνει το ορθό στίγμα. Ωστόσο, επί της ουσίας έχει πολλές αρνητικές πτυχές που δεν πρέπει να παραβλέψουμε.
Αρχικά, κάθε οριζόντιο οικονομικό μέτρο είναι εξ ορισμού άδικο. Προφανώς, το επίδομα θα δίνεται τόσο σε οικογένειες που έχουν ήδη τη δυνατότητα να αναθρέψουν ένα ή περισσότερα παιδιά όσο και σε αυτές που ακόμα και με το επίδομα δεν θα την έχουν. Ενας ακόμη κίνδυνος είναι τα μελλοντικά παιδιά να μετατραπούν σε μηχανές χρήματος αδίστακτων «γονέων» που θα τα φέρουν στον κόσμο μόνο για να εισπράξουν, αδιαφορώντας στη συνέχεια γι’ αυτά.
Εκτός από την προφανή και ουτοπική λύση λόγω φοροδιαφυγής, των εισοδηματικών κριτηρίων, δέον θα ήταν τα χρήματα αυτά να δίνονται υπό μορφή κουπονιών/επιταγών ή μέσω μιας συνολικής εκπτωτικής πολιτικής, επιδοτούμενης από το κράτος, στα απαραίτητα είδη (διατροφή, ένδυση κ.λπ.).
Τέλος, ας ληφθεί υπόψη ότι η υπογονιμότητα αποτελεί ακόμη έναν σημαντικό παράγοντα υπογεννητικότητας που ταλαιπωρεί ψυχολογικά αλλά και οικονομικά τα ζευγάρια που αγωνίζονται να τεκνοποιήσουν.
Τούτου δοθέντος, ένα μέρος της κρατικής δαπάνης για το δημογραφικό θα μπορούσε να επιχορηγεί αυτές τις τεχνικές ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής τόσο σε δημόσιες όσο και σε ιδιωτικές δομές, ανακουφίζοντας ανθρώπους που επενδύουν υλικά, σωματικά αλλά και χρηματικά στην απόκτηση ενός παιδιού.
Οδυσσεας Λομβαρδεας, Τριτοετής φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ