Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη διάβασα στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας της 17/8/2019 άρθρο του αρθρογράφου σας κ. Σεραφείμ Κωνσταντινίδη με τίτλο «Τι εμποδίζει την ανάπτυξη σε ένα νησί του Αιγαίου».
Δυστυχώς, οι απόψεις που εκφράζει ο δημοσιογράφος είναι αυτές γνωστού κύκλου ελάχιστων, επαγγελματιών κυρίως και πρώην παραγόντων της δημόσιας ζωής της Σικίνου, οι οποίοι ταυτίζουν την ανάπτυξη του νησιού με την τσιμεντοποίησή του και τον αφελή τους πόθο να «αναπτυχθεί» ως νέα Μύκονος. Αποψη την οποία διατυπώνουν και προφορικά σε κάθε ανυποψίαστο, με την πρώτη ευκαιρία.
Προϋπόθεση δε αυτής της «ανάπτυξης» είναι το άνοιγμα νέων δρόμων, αορίστως και γενικώς. Από τσιμέντο ή άσφαλτο φυσικά, καθώς παραγνωρίζεται ότι στη Σίκινο, μέγιστου μήκους 15 χλμ., υπάρχουν 65 χλμ. περιπατητικών μονοπατιών, τα Μονοπάτια Πολιτισμού, μέρος ευρωπαϊκού δικτύου μονοπατιών, υποψήφιων για το Ευρωπαϊκό Βραβείο για την Πολιτιστική Κληρονομιά / Βραβείο Europa Nostra 2019.
Αγνοείται παντελώς η επίπονη προσπάθεια του δήμου, να αναπτυχθεί με τρόπο ισόρροπο, με σεβασμό στο ίδιο το νησί, την αρχιτεκτονική αισθητική και την περιβαλλοντική του ταυτότητα ως τα πλέον ουσιώδη και κυρίαρχα ανταγωνιστικά του πλεονεκτήματα.
Κυρίως όμως το άρθρο αποπνέει μια διχαστική αντίληψη. Οι «καλοί» που επιθυμούν την «ανάπτυξη» και οι «κακοί» που επιδιώκουν την οπισθοδρόμησή του. Αγνοεί την τοπική διοίκηση, την πλειοψηφία των δημοτών, και λοιδορεί ακόμη και τους λίγους αλλοδαπούς που βρήκαν τη μικρή Σίκινο ως τόπο προορισμού της ζωής τους. Στο λυρικό του δε επίλογο, οικτίρει ακόμη και τα λίγα παιδιά του σχολείου μας που έχουν, τα άτυχα, γονείς δίχως όραμα.
Καλό θα ήταν, ο υπογράφων, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, να στέρξει και σε μια δεύτερη άποψη, κατά τεκμήριο ας πούμε, του δημάρχου. Ετσι θα μάθαινε τουλάχιστον και τι πραγματικά είναι το μνημείο στο οποίο καταλήγει ο δυτικός δρόμος από τη Χώρα.
Γιαννης Συριγος, Tέως δήμαρχος Σικινητών 2007-2014