Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας στην «Καθημερινή» της Κυριακής, 29/9/19 τον παλιό συνάδελφο και φίλο Πάνο Λασκαρίδη, διαπίστωσα το πόσο δίκαιο έχει γενικώς αλλά και ειδικότερα στο σημείο της επισημάνσεώς του ότι «δεν υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που τα εναέρια και θαλάσσια σύνορά του να γίνονται κόσκινο κάθε μέρα από ένα εχθρικό κράτος». Πολλές φορές έχω επισημάνει ότι οι Τούρκοι, μετά την «ηρωική» έξοδο του «εθνάρχη» από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974, έχουν καταγάγει μια μεγάλη βουβή νίκη.
Μέσω της παρατεταμένης έκτοτε συνεπούς τακτικής της διατηρήσεως της πιέσεως μέσω των καθημερινών παραβιάσεων, έχουν στην ουσία κλέψει το status quo του Αιγαίου εγκαθιστώντας το στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας ως αμφισβητούμενη περιοχή.
Φυσικά η πίεση αυτή αυξανόταν συνεχώς αναλόγως της σταδιακής μεγεθύνσεως της διαφοράς, εις βάρος μας, στον συσχετισμό δυνάμεων με τους γείτονες.
Πέραν του οικονομικού προβλήματος –που δεν είναι το άπαν– (είδαμε μετά τα Ιμια, που δαπανήσαμε ένα σκασμό λεφτά για την άμυνα, ποια ήταν τα αποτελέσματα), δεν έχουμε τόσα χρόνια «εκπαιδευτεί» στην αντιμετώπιση ενός γείτονα που δεν είναι Λουξεμβούργιος ούτε Ελβετός.
Εμείς ακόμη ασχολούμεθα με τους διχασμούς μας, τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις, τους εθνομηδενισμούς μας κ.λπ. τη στιγμή που έχουμε απέναντί μας φανατισμένο πλήθος που σκοτώνει αν θίξει κάποιος τη θρησκεία του, την πατρίδα του ή τη σημαία του.
Μιχ. Λιώσης