Κύριε διευθυντά
Παρακολουθούμε καθημερινά τις νέες εστίες πολέμων, θανάτων και καταστροφών ανά την υφήλιο: από τους αγώνες των φιλελεύθερων δημοκρατικών στο Χονγκ Κονγκ και την απάνθρωπη μεταχείριση των Νοτιοαμερικανών μεταναστών από την κυβέρνηση Τραμπ μέχρι τις πρόσφατες καταπατήσεις της θαλάσσιας επικράτειας της Κύπρου από την Τουρκία και την εισβολή του Ερντογάν στη βόρεια Συρία όπου σφαγιάζεται και εξοστρακίζεται το μαρτυρικό έθνος των Κούρδων με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιο αίσθημα δικαιοσύνης ή ελπίδας θα μπορούσε να δικαιολογήσει μέσα μας αυτές τις θηριώδεις αδικίες, καταδυναστεύσεις, εξανδραποδισμούς. Αναρωτιέμαι τι μπορούμε να διδαχθούμε για παρόμοια γεγονότα από την Ιστορία – από την άλωση της Μιλήτου (όταν το δεύτερο πλοίο των Αθηναίων δεν πρόλαβε να αναιρέσει την εντολή του προηγούμενου, σύγκρινε Τραμπ και Γερουσία προς Ερντογάν), από το τραγικό τέλος του έντιμου Νικία και του αθηναϊκού στρατού στη Σικελία, από την απάνθρωπη, ολοκληρωτική σφαγή των γενναίων Θηβαίων από τον Αλέξανδρο και τον βαριά εξοπλισμένο μακεδονικό στρατό το 335 π.Χ.
Η ανθρώπινη ιστορία των τελευταίων 2.500 ετών μάς κοιτάζει αδυσώπητα στα μάτια – μόνο μια κουκκίδα χρόνου για την οποία υπάρχουν έγγραφες ιστορικές μαρτυρίες. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια του ανθρώπινου γένους θα μας μένουν για πάντα τελείως άγνωστα.
Ισως σχετικά διαρκέστερη –σίγουρα απείρως ευτυχέστερη– ανθρώπινη κουκκίδα παραμένει για την ύπαρξή μας η φυσική ζωή που μας περιβάλλει και μας τρέφει – τα δάση, τα νερά και τα ποτάμια, οι καλλιέργειες οπωροφόρων και ανθοφόρων, οι στοργικές ομορφιές και αποταμιεύσεις του φθινοπώρου. Η χώρα μας διατηρεί ακόμα κατά τόπους την πολυτέλεια των τεσσάρων εποχών του χρόνου.
Η διατύπωση δεν προσφέρει βεβαίως καμιά δικαιολογία. Θεραπεύει απλά μια ανθρώπινη ανάγκη.
Μιχαλης Μοσχος