Κύριε διευθυντά
Πρόσφατη δήλωση του τέως υπουργού Παιδείας με αφορμή τους μαθητές – σημαιοφόρους: «Κλήρωση ανάμεσα σε ίσους ως προς τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Πολιτεία». Δηλαδή στην κληρωτίδα μπαίνουν άπαντες οι μαθητές των πολυφυλετικών και πολυθρησκευτικών σχολείων της πατρίδας μας.
Το μυαλό μου γυρίζει στη 10ετία του ’50, όταν πήγαιναν στη Γερμανία χιλιάδες φτωχοί Ελληνες εργάτες. Τα παιδιά τους, όταν δεν υπήρχαν αμιγώς ελληνικά σχολεία, πήγαιναν σε σχολεία γερμανικά. Σκεφθείτε τα Ελληνόπουλα εκείνα να αναλάμβαναν την υποχρέωση να υπερασπίζονται τη γερμανική σημαία σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης… Αλλά και λίγα χρόνια πιο πριν, όταν άρχιζε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όλοι γνωρίζουμε το κύμα των εθελοντών από τις ΗΠΑ αλλά και από όλα τα κράτη του κόσμου προς την Ελλάδα, για να υπερασπισθούν τα Ελληνόπουλα την ελληνική σημαία με τον σταυρό, προσφέροντας για τον σκοπό αυτό την ίδια τους τη ζωή.
Να έλθουμε στο σήμερα: Στη Θράκη (αλλά και αλλού…) υπάρχουν τυπικά Ελληνες που όμως αισθάνονται (και το δηλώνουν απερίφραστα) ότι είναι Τούρκοι. Αυτό κατ’ αρχήν δεν είναι κατακριτέο. Επίσης όχι μόνο οι κατά δήλωση Τούρκοι αλλά και πάρα πολλοί άλλοι από την Ασία και την Αφρική λατρεύουν τον Αλλάχ.
Ούτε αυτό είναι κατακριτέο. Εξάλλου υπάρχει και νομοθετημένη η ανεξιθρησκία και ο σεβασμός προς τη θρησκευτική συνείδηση του καθενός ανθρώπου.
Από το σημείο όμως αυτό και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα.
Ας υποθέσουμε ότι αρχίζει μία πολεμική σύρραξη μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ποιος τάχα υπουργός Παιδείας μπορεί να απαιτήσει από τα μουσουλμανόπαιδα να υποστηρίξουν τη σημαία με το μισητό για τη θρησκεία τους σύμβολο, δηλαδή τον σταυρό, απέναντι στη σημαία με την ημισέληνο;
Πέραν όμως της θρησκευτικής συνείδησης υπάρχει και η εθνική συνείδηση. (Ή μήπως αυτή έπαψε να υπάρχει;) Εφόσον υπάρχει, θα πρέπει η σημαία να εκφράζει και την εθνική (μαζί με τη θρησκευτική) συνείδηση.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι εννέα λωρίδες της ελληνικής σημαίας υπενθυμίζουν σε όλους μας το Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α Ή ΘΑ-ΝΑ-ΤΟΣ των αγωνιστών του ’21.
Και το ερώτημα που έρχεται μόνο του στα χείλη, είναι: Οι ανθρώπινες αυτές αξίες δημιουργούνται με υπουργικές αποφάσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις ή μήπως είναι σύμφυτες με την ανθρώπινη ψυχή (και άρα απολύτως ανεξάρτητες από το οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης και αν υφίσταται);
Θέμος Γκουλιώνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιον