Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τις «ιστορίες» για σημαιοφόρους και παραστάτες σημαιοφόρων που άκουσα και διάβασα τελευταίως, επιθυμώ να διηγηθώ την προσωπική μου ιστορία, που βίωσα πριν από 70 χρόνια. Τελείωσα την πρώτη τάξη του γυμνασίου (τρίτη τάξη οκταταξίου τότε) τον Ιούνιο 1949, με υψηλή βαθμολογία, στο Γυμνάσιο Τρικάλων. Λίγες ημέρες μετά τον αγιασμό, ο γυμνασιάρχης (Γεώργιος Παυλίνος) μου ανακοίνωσε ότι θα παρήλαυνα ως παραστάτης του σημαιοφόρου του γυμνασίου μας, στην παρέλαση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 που πλησίαζε. Θα έπρεπε,όμως, να παρελάσω ντυμένος με άσπρο υποκάμισο και μπλε παντελόνι. Για μένα τότε άρχιζαν τα δύσκολα. Η πενταμελής οικογένειά μας (γονείς, εγώ και δύο νεότερές μου αδελφές) πριν από δύο χρόνια (Οκτώβριος 1947) είχαμε εγκαταλείψει άρον άρον το άνετο σπίτι μας στο ορεινό χωριό Μαλακάσι Καλαμπάκας, για τα Τρίκαλα, ως «συμμοριόπληκτοι». Δεν μας ακολούθησαν οι υπέργηροι γονείς της μητέρας μου,αδιαφορώντας για την τύχη τους. Στα Τρίκαλα, ο πατέρας μου κατόρθωσε να βρει ένα άδειο δωμάτιο στην οικία της Μάρως Τζιμουράγκα και εκεί εγκατασταθήκαμε. Ο εργάτης πατέρας μου κυνηγούσε τα μεροκάματα για να καλύψει τα οικογενειακά έξοδα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, συνειδητοποίησα ότι (τον Οκτώβριο 1949) δεν έπρεπε να ζητήσω από τον πατέρα μου να μου αγοράσει άσπρο υποκάμισο και μπλε παντελόνι και να τα φορέσω μία μοναδική φορά. Προσπάθησα να τα δανειστώ από κάποιον συμμαθητή μου, αλλά κανείς δεν τα διέθετε. Δύο ημέρες πριν από την παρέλαση ζήτησα ακρόαση από τον γυμνασιάρχη. Απουσίαζε ο Παυλίνος και τον αντικαθιστούσε ο καθηγητής Στέφανος Νταϊλιάνης:
– Κύριε γυμνασιάρχα, σας παρακαλώ να βάλετε κάποιον άλλον αντί για μένα στη θέση παραστάτου του σημαιοφόρου,γιατί δεν μπορώ να βρω άσπρο υποκάμισο και μπλε παντελόνι.
Ο Στέφανος Νταϊλιάνης σηκώθηκε όρθιος και με ύφος που επρόδιδε έκδοση διαταγής μού είπε:
– Θα παρελάσεις όπως είσαι!
Αυτό το βράδυ και το επόμενο δεν κοιμήθηκα, σκεπτόμενος ότι στην παρέλαση θα ήμουνα ο μόνος μη ντυμένος στα γαλανόλευκα. Και όμως. Ο Στέφανος Νταϊλιάνης, για χάρη μου, κατήργησε την μπλε-άσπρη αμφίεση σημαιοφόρου και παραστατών εκείνη τη χρονιά. Τη μαθητική παρέλαση, στα Τρίκαλα, την 28η Οκτωβρίου 1949, παρακολούθησαν και οι γονείς μου. Στην κάμαρή μας μετά την παρέλαση, γεμάτος καμάρι, διηγήθηκα στους γονείς μου το παρασκήνιο που τους είχα αποκρύψει. Απομακρύνθηκα γρήγορα από μπροστά τους, γιατί προσπαθούσαν να πνίξουν τη συγκίνησή τους, αλλά δεν τα κατάφερναν… Ούτε εγώ μπορούσα να κρύψω τη δική μου!
Γεωργιος Τολης, Καρδιοχειρουργός