Κύριε διευθυντά
Επιτέλους, ένιωσα εθνικά υπερήφανος βλέποντας στην τηλεόραση (4-12-2019) τη χειραψία του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο. Είναι, νομίζω, η πρώτη φορά που Ελληνας πρωθυπουργός ανταλλάσσει χειραψία με Τούρκο, εκφράζοντας με τη στάση του αληθινά αισθήματα και σκέψεις. Επικράτησε σοβαρότητα έως ψυχρότητα. Ο Τούρκος πρόεδρος με το αριστερό χέρι κρατάει απαλά το χέρι του δικού μας, αλλά το κατεβάζει αμήχανα, σχεδόν αμέσως, μη βρίσκοντας ανταπόκριση. Θα έλεγα, υπό τις παρούσες συνθήκες, ακόμη και ένα πικρόχολο χαμόγελο εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη, θα ήταν υπερβολικά οικείο, καθόσον η γλώσσα του σώματος ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τον κ. Ερντογάν. Παρά ταύτα, ο κ. Τσίπρας εγκαλεί τον κ. Μητσοτάκη για… ενδοτικότητα, ενώ εκείνος είχε υποσχεθεί στον κ. Ερντογάν την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών (αν δεν κάνω λάθος, ποτέ δεν το διέψευσε, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις).
«Ρωμιών καυγάς, Τουρκών χαλβάς». Η διπλωματία που λέει «χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το» έχει και αυτή κόκκινη γραμμή, κατά το δη λεγόμενον. Ο Κων/νος Καραμανλής, ο Μακεδών, άντρας δωρικής λιτότητας και ύφους (η λιτότης ως αρετή), ποτέ δεν μιλούσε ούτε χειρονομούσε καθ’ υπερβολήν.
Ηταν μετρημένος, γι’ αυτό μετρούσε.
Ιωαννης Αθ. Μακρης
Καστέλλια Παρνασσίδος