Kύριε διευθυντά
Με αφορμή τη δικαιολογημένη κατακραυγή που προκάλεσε ο διορισμός του «κομματόσκυλου» (που λέει και ο Φαληρέας) στη διεύθυνση νοσοκομείου, θυμήθηκα ένα γεγονός που έζησα στη δεκαετία του ’50:
Τότε, τα καλοκαίρια πηγαίναμε για διακοπές στο πατρογονικό σπίτι που γεννήθηκε ο πατέρας μου, στη Φουρνά Ευρυτανίας.
Ενα πρωινό, που βοηθούσα μια συνομήλικη γειτονοπούλα μου στα μαθηματικά, μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας της, απλός αγρότης, και της λέει: «Μη σκοτώνεσαι κορούλα μου. Κοίτα να πάρεις το χαρτί, όπως να ’ναι, και ο κουμπάρος μου ο Μπουρδάρας (βουλευτής τότε) θα σε χώσει στο δημόσιο…».
Φυσικά, αν της έλεγε: «Μπράβο, κορούλα μου! Διάβασε όσο μπορείς περισσότερο, για να αριστεύσεις, και αν χρειασθεί θα βοηθήσω όπως μπορώ», αυτό θα ήταν μια σωστή έκφραση πατρικής στοργής.
Αλλά, με τα χρόνια αναρωτιέμαι αν διαφέρει σε νοοτροπία εκείνος ο αγράμματος αγρότης, από τους Μπαλτάδες που μας κυβέρνησαν… Δυστυχώς, η απάντηση είναι: Σε τίποτε!
Και αυτή η επικρατούσα νοοτροπία είναι η βασική αιτία του ελληνικού δράματος.
Και κάτι τελευταίο: Απογοητεύθηκα πλήρως από τον Μητσοτάκη (που στήριξα επάνω του πολλές ελπίδες για σωστή διοίκηση) όταν απολογήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, για αυτό το θέμα, με ένα: «Μα και εσείς διορίζατε βουλκανιζατεράδες σε θέσεις διευθυντών νοσοκομείων!». Είναι δυνατόν, Κυριάκο, να εκτίθεσαι τόσο με την αδυναμία οποιασδήποτε λογικής απάντησης, στο απλό ερώτημα, οποιουδήποτε πολίτη, «Μα καλά, Κυριάκο, σε φέραμε στην κυβέρνηση για να κάνεις τα ίδια σκ… με τον Τσίπρα;».
Κωνσταντίνος Λυκας