Κύριε διευθυντά
Στο εξαιρετικό του ντοκιμαντέρ «Φιλιά εις τα παιδιά», ο Βασίλης Λουλές παρουσιάζει Εβραίους της Ελλάδας να διηγούνται πώς γλίτωσαν, ως μικρά παιδιά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον εκτοπισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πώς κατάφεραν να κρυφτούν και να επιβιώσουν. Οι μαρτυρίες τους μας καθηλώνουν.
Ανάμεσα σε αυτές τις μαρτυρίες είναι κι εκείνη μιας Εβραιοπούλας της Θεσσαλονίκης, που βρήκε καταφύγιο σε ένα διαμέρισμα της πορφυρής πολυκατοικίας στο 105 της οδού Ι. Τσιμισκή, όπως μας μεταφέρεται από τα χείλη της ίδιας, ώριμης πια, γυναίκας.
Τα βάσανά της και η αγωνία της επικυρώνουν τις μαρτυρίες των άλλων, μεγάλων πια, παιδιών του ντοκιμαντέρ, κι όλες μαζί αναδεικνύουν την ειδεχθή μαυρίλα της εποχής εκείνης. Υπάρχει όμως κάτι που εντυπώνεται στον θεατή σε αυτή τη μαρτυρία. Οταν τη ρωτάνε για τη σχέση της με τη Γερμανία, μας λέει ότι «απλά δεν μπορώ να τα ακούω» αναφερόμενη στα γερμανικά.
Αυτή η σωματική της, θα έλεγα, αντίδραση, μας φέρνει πιο κοντά στην αγωνία της, μας κάνει να μοιραστούμε πιο πολύ το πένθος της. Και πιστεύω ότι το ίδιο θα αισθάνθηκε ο πρόεδρος της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, όταν επέλεξε να μιλήσει στα αγγλικά και όχι στη μητρική του γλώσσα στο Παγκόσμιο Φόρουμ Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 75 ετών από την απελευθέρωση του Αουσβιτς από τους Σοβιετικούς – και τούτο, όπως μας μεταφέρετε, «ώστε να μην προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα στους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που βρίσκονταν στο κοινό».
Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που μας δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα. Ας χαμηλώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας λίγο το βλέμμα. Κι αν θέλουμε καλύτερους πολίτες και κυβερνώντες, ας φροντίσουμε να προβάλλεται το ντοκιμαντέρ του Β. Λουλέ στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας μας. Το οφείλουμε.
Μαρινα Πυροβολακη, Δικηγόρος