Κύριε διευθυντά
«Η οδύσσεια μιας διαφυγής στην Τουρκία». Δανείστηκα τον τίτλο από την επιστολή του αναγνώστη σας αντιπλοιάρχου κ. Δημοσθένους Ιωαννίδη (φύλλο 14.3.2020) για να σας περιγράψω μια παρόμοια περιπέτεια του στρατηγού (ταγματάρχη τότε) Ιωάννη Καραβία, ο οποίος έφυγε το 1943 από την Πάρο όπου εφιλοξενείτο η σύζυγος και ο γιος του και με ένα ψαροκάικο και με κακές καιρικές συνθήκες έφθασε στη Σάμο.
Εκεί τον φιλοξένησε ο Δεσπότης και την «επομένη μέρα (λέει στο βιβλίο του «Η Ζωή ενός Στρατιώτου») «διεπεραιώθην εις την ακτήν της Μ. Ασίας. Εκεί μας παρέλαβε ένας Τούρκος αγροφύλαξ και μας οδήγησε εις το τουρκικόν φυλάκιον, από εκεί ένας της Αγγλικής Κατασκοπείας μας οδήγησε εις τον Τσεσμέν, εις τον διοικητήν χωροφυλακής. Καθ’ οδόν μου συνέστησε να μην είπω ότι είμαι Ελλην αξιωματικός.
Ο Τούρκος αξιωματικός με ερώτησε τι επαγγέλλομαι εις την Πατρίδα μου και του είπα ότι είμαι υπάλληλος της Νομαρχίας Σύρου. Μου είπε γιατί έφυγα. Του είπα ότι στην Ελλάδα αποθνήσκουν εκ πείνας. Κάτι είπε τουρκιστί στον Ελληνα κατάσκοπο ο οποίος με πολλές υποκλίσεις του ενεχείρισε φάκελλον με λίρας.
Ο Τούρκος μας αποχαιρέτησε και το απόγευμα μας διέθεσε λεωφορείο που μας μετέφερε στη Σμύρνη όπου μας παρέδωσε στο ελληνικό προξενείο. Ο πρόξενος μας χορήγησε ορισμένα χρήματα για το ξενοδοχείο και μετά δεκαήμερο αναχωρήσαμε σιδηροδρομικώς για το Χαλέπι της Συρίας».
Αυτή είναι η βοήθεια των Τούρκων με το απαραίτητο φακελάκι. Ακολουθεί η άφιξη στο Χαλέπι της Συρίας, ο σχηματισμός της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, άφιξη στην Ιταλία, μάχες του Ρίμινι κλπ. Εγώ λέω: «Ων ουκ εικώς αμνημονείν».
Ο στρατηγός Ιωάννης Καραβίας είναι ο τότε ταγματάρχης που ανέλαβε τη διοίκηση του αποσπάσματος Πίνδου μετά τον τραυματισμό του συνταγματάρχη Δαβάκη και έκανε τη νικηφόρα αντεπίθεση και ο διοικητής του Ι τάγματος στη μάχη του Ρίμινι. Προήχθη δις επ’ ανδραγαθία σε πεδίο μάχης, του απενεμήθη το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και 2 βρετανικά παράσημα.
Αλεξανδρα Καραβια Λαμπαδαριδου, Συμβολαιογράφος