Κύριε διευθυντά
Στα εξαιρετικά άρθρα που φιλοξενούνται καθημερινά στις σελίδες 12 και 13 στην «Κ», θα ήθελα να σχολιάσω αυτό του κ. Ηλία Μαγκλίνη με τον τίτλο «Κύριε Ελέησον» (15/4), φράση που ακούγεται στη Μεγάλη Λειτουργία του μεγαλύτερου μουσικού ταλέντου που έχει υπάρξει ποτέ, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.
Τη Μεγάλη Λειτουργία η οποία αναλύεται θαυμάσια στο άρθρο, υποστηρίζεται ότι την έγραψε ο Μότσαρτ για να εκπληρώσει ένα τάμα προς τον Θεό, σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν η μνηστή του και μετέπειτα γυναίκα του Κωνστάντσα αρρώστησε βαριά.
Παρακάλεσε τότε τον Θεό να βοηθήσει να γίνει καλά, και μόλις η υγεία της αποκαταστάθηκε άρχισε να γράφει το μεγαλειώδες αυτό έργο, το οποίο τοποθετείται ανάμεσα σε δύο άλλα μεγαθήρια, στη Μεγάλη Λειτουργία του «προτεστάντη» Μπαχ και τη «Missa Solemnis» του «καθολικού» Μπετόβεν.
Και οι τρεις όμως αυτοί Μεγάλοι έχουν ένα κοινό σκοπό, ζητούν από τον Θεό (τον Κύριο) και από τον Χριστό με τις πιο αγωνιώδεις παρακλήσεις που έχουν γραφτεί ποτέ, να ελεήσουν τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την Εκκλησία που ανήκει ο καθένας τους.
Ο Μότσαρτ παρά το ότι δεν ήταν τόσο «θρησκευτικός» όσο ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ή ο Χαίντελ, χρησιμοποιεί για δεύτερη φορά το «Κύριε Ελέησον» στο τελευταίο έργο του, το «Ρέκβιεμ κ. 626», μία από τις μεγαλύτερες συνθέσεις όλων των εποχών, με ήχους που παραμένουν άφθαστοι.
Και ενώ η Μεγάλη Λειτουργία αρχίζει με το «Κύριε Ελέησον», εδώ τοποθετεί την παράκληση δεύτερη με διάρκεια 2΄ και 50΄΄, και όπως υποστηρίζει ο Ρούντολφ Μπάουερ, αποτελεί «μια υπόκλιση» ενώπιον του πνεύματος του άλλου μεγάλου «θρησκευτικού», του Φρίντριχ Χαίντελ.
«Κύριε Ελέησον», Κύριε σπλαχνίσου μας, χάρισέ μας το έλεός Σου, τη συμπόνια Σου. Είναι πιστεύω η φράση που θα πρέπει σήμερα όσο ποτέ να ακούγεται όλο και πιο συχνά, γιατί πραγματικά τη χρειαζόμαστε!
Ι.Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος