Κύριε διευθυντά
Σε μία πρόσφατη διαδρομή στην εθνική οδό από Λαμία – Πάτρα, παρατήρησα ότι στη νησίδα, στη μέση της οδικής αρτηρίας, υπάρχουν από χρόνια φυτεμένες πικροδάφνες σε πολύ κακή κατάσταση. Κάποιες έχουν ξεραθεί και οι θέσεις τους είναι κενές. Οι υπάρχουσες είναι υπανάπτυκτες, δεν έχουν ανθίσει ποτέ. Ελάχιστες έχουν ύψος 50-70 εκ. και τέτοια εποχή ίσως ένα μικρό λουλουδάκι στην κορυφή. Αυτή η κατάσταση υπάρχει πάνω από δέκα (10) χρόνια. Ομως αυτή τη φορά με ενόχλησε πάρα πολύ, γιατί, σε μία άλλη διαδρομή, στον περιφερειακό, αλλά και στη Βασ. Σοφίας οι πικροδάφνες έχουν ανάπτυξη 2-3 μ. και είναι γεμάτες ανθούς. Αποτέλεσμα: στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Κάνοντας αυτή τη διαδρομή και βλέποντας «κατ’ όναρ» αυτό το θέαμα, σταμάτησα δεξιά, κατέβηκα και πήγα στη νησίδα. Εκατσα κατάχαμα, ανάμεσα σε δυο πικροδάφνες. Η μία, 70 εκ. περίπου, είχε στην κορυφή της ένα λουλουδάκι. Η άλλη, ούτε 50 εκ., αξιολύπητη. Και άρχισε ένας «διάλογος ενύπνιος»:
– Αγαπημένες μας, γιατί εσείς δεν μεγαλώσατε και δεν ανθίσατε, τόσα χρόνια φυτεμένες εδώ;
– Καλέ μας διαβάτη, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν περάσει από δίπλα μας και μόνο εσύ ενδιαφέρθηκες να ρωτήσεις για την κατάντια μας! Τι να πούμε και ποιος να μας ακούσει. Ακουσε λοιπόν, αφού ρωτάς, τον πόνο μας. Οταν φτιάχνανε τον δρόμο, στη νησίδα που ήταν στη μέση, έπρεπε, κατά τις προδιαγραφές της μελέτης να ρίξουν χώμα καλό. Αυτοί, μάζεψαν τα μπάζα από το οδόστρωμα, μετά την κατασκευή του και τα ’ριξαν στη νησίδα. Το ίδιο έγινε και μετά την ασφαλτόστρωση. Και από πάνω, στο τέλος, έριξαν και λίγο χώμα και φύτεψαν! Οσες είχαν την τύχη να πέσουν στα μπάζα και στα κατραμωμένα χαλίκια, πέθαναν ή «φυτοζωούν», ελάχιστες, όπως εγώ, πέσαμε κάπως καλύτερα.
– Καλά, υπήρχε μελέτη του μελετητή και τεχνική προδιαγραφή και επιβλέπων μηχανικός του Δημοσίου, δεν είδαν τίποτα;
– Φίλε μας, αυτά εσείς τα ξέρετε. Εμείς τα υφιστάμεθα.
– Ξεράδια μας ξέρουμε! Αν ξέραμε, θα περνούσαμε δίπλα σας αδιάφοροι; Εκτός, αν…
Εσείς, αναγνώστες, τι λέτε; Τι ξέρετε;
Απελπισμένα
Παν. Χρ. Καραγεωργος, Γεωπόνος