Kύριε διευθυντά
Στο άρθρο του κ. Δρυμιώτη (Οικονομική «Καθημερινή» 31/5) προτείνεται η καταστρατήγηση της ιδιωτικότητας ως το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε για να μην πεθάνουμε από κορωνοϊό. Ο αρθρογράφος εισηγείται με θέρμη τη χρήση εφαρμογής στα κινητά, η οποία θα καθιστά δημόσιες όλες τις επαφές και τις κινήσεις μας, ως τη μόνη εναλλακτική απέναντι στην αέναη καραντίνα. Θα ήθελα, ωστόσο, να αποδραματοποιήσω την κατάσταση και να προτείνω έναν απλό και δοκιμασμένο τρόπο με τον οποίο η κοινωνική και οικονομική ζωή μπορεί να συμπορευτεί τα επόμενα χρόνια με τον ιό: λέγεται ατομική ευθύνη. Οποιος φοβάται ότι μπορεί να κολλήσει τον ιό, ας αυτοπεριοριστεί και ας ρυθμίσει τις κινήσεις του με τέτοιο τρόπο ώστε να μειώσει την πιθανότητα έκθεσης. Δεν είναι το κάθε άτομο υποχρεωμένο να θέτει τον εαυτό του υπό συνεχή περιορισμό, ούτε να υφίσταται ηλεκτρονική παρακολούθηση επειδή υπάρχει η πιθανότητα κάποιοι να μολυνθούν από τον κορωνοϊό, και από το σύνολο των μολυσμένων κάποιοι να εμφανίσουν συμπτώματα και από όσους εμφανίσουν συμπτώματα κάποιοι να χρειαστούν νοσηλεία και από όσους χρειαστούν νοσηλεία κάποιοι να καταλήξουν. Είναι σαν να λέμε ότι θα απαγορεύσουμε την κατανάλωση αλκοόλ επειδή κάποιοι μεθούν και, από όσους μεθούν, κάποιοι προκαλούν τροχαία. Πρόκειται για παράνοια.
Ζωή χωρίς κίνδυνο δεν υπάρχει. Από τη γέννησή μας έως τη μέρα που θα αποδημήσουμε αντιμετωπίζουμε άπειρους κινδύνους και συμβιώνουμε με αυτούς. Ενημερωνόμαστε και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Οτιδήποτε άλλο απάδει σφόδρα από τον δυτικό τρόπο ζωής και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση και την κοινωνία.
Παναγιωτης Καραδημας, Αθήνα