Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη «Περίπατος και ταλαιπωρία» θα ήθελα να επισημάνω ότι σε ένα έργο πέραν του ιδίου του έργου και των οφελών που συνεπάγεται η κατασκευή του, μετράει και ο χρόνος υλοποίησής του.
Αν και δηλώνω υπέρ της πεζοδρόμησης του ιστορικού κέντρου, οπότε βλέπω θετικά οποιαδήποτε παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση, δεν μπορώ να παραβλέψω το άστοχο του χρόνου υλοποίησης ενός έργου που ενώ σέρνεται 30 ολόκληρα χρόνια τελικά υλοποιείται εν μέσω πανδημίας. Τη στιγμή που η Πολιτική Προστασία προτρέπει τους πολίτες να μη χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ αλλά τα Ι.Χ. αυτοκίνητά τους, ο Δήμος Αθηναίων αποκλείει την πρόσβαση των Ι.Χ. αυτοκινήτων σε κομβικούς δρόμους στο κέντρο της πόλης.
Και ερωτώ: Δεν αντέχει η πόλη μας ακόμα 5-6 μήνες χωρίς τον Μεγάλο Περίπατό της; Οι επιχειρήσεις του κέντρου –που προσπαθούν να ανακάμψουν από υποχρεωτική 2μηνη απραξία– πώς θα προσελκύσουν πελάτες όταν η επίσημη πολιτεία προτρέπει τους πολίτες να μην μπαίνουν στο μετρό και τα λεωφορεία και η πρόσβαση με το αυτοκίνητο έχει γίνει απαγορευτική; Δεν θα έπρεπε ο Δήμος Αθηναίων να συνεννοείται με την κεντρική κυβέρνηση για το πότε είναι κατάλληλος ο χρόνος να κάνει τέτοιου είδους και τέτοιου μεγέθους παρεμβάσεις; Εν ολίγοις, στις πολεμικές συνθήκες που η πανδημία έθεσε ολόκληρη την κοινωνία μας, μπορεί ο Μεγάλος Περίπατος να είναι η μεγάλη προτεραιότητά μας;
Η επιλογή του χρόνου υλοποίησης του Μεγάλου Περιπάτου σε συνδυασμό με τη μίνι φιέστα εγκαινίων του σιντριβανιού της πλατείας Ομονοίας εν μέσω πανδημίας, δημιουργούν μία αίσθηση ότι η δημοτική αρχή της Αθήνας και οι άνθρωποι που λαμβάνουν τις επιχειρησιακές αποφάσεις βρίσκονται αν όχι εκτός τόπου, σίγουρα εκτός χρόνου.
Θοδωρης Χειλας, Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ