Κύριε διευθυντά
Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του πιο αντιδραστικού εθνικισμού να προσπαθεί να πετύχει την «εθνική ενότητα» κοιτάζοντας μονίμως πίσω προς ένα ένδοξο και, εν πολλοίς μυθικό, παρελθόν, και όχι μπροστά, σε ένα καλύτερο μέλλον, αφού είναι αυτό ακριβώς που δεν μπορεί να υποσχεθεί στους άμεσα ενδιαφερόμενους η εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Εχοντας λοιπόν αυτό κατά νουν, διερωτώμαι τι ακριβώς υπερασπίζεται η Ελλάδα και από πού αντλεί το δικαίωμα το νέο ελληνικό κράτος να κάνει υποδείξεις στην Τουρκία σχετικά με τη χρήση του μνημείου της Αγίας Σοφίας. Ακόμα και η ιδιότητα του πρώην ιδιοκτήτη δεν δίνει κανένα δικαίωμα σε κάποιον να έχει άποψη αναφορικά με τα θέματα που αφορούν αυτό που ήταν κάποτε «δικό του».
Πόσο μάλλον που το νεοελληνικό κράτος καμία ιστορική συνέχεια δεν μπορεί να διεκδικήσει με τη δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, «ρομάνικη» την αποκαλούσαν οι διάφοροι λαοί που κατοικούσαν μέσα στα σύνορά της. Αλλά ακόμα κι αν δεχόμασταν ότι υπάρχει ένα συναισθηματικό νήμα που συνδέει το Βυζάντιο με τη σύγχρονη Ελλάδα, η υστερική αυτή αντίδραση από μέρους του ελλαδικού κράτους μόνο ένα στενόμυαλο θρησκευτικό φανατισμό προδίνει.
Ο Μωάμεθ όταν μπήκε στην Κωνσταντινούπολη μετέτρεψε την Αγία Σοφία σε στάβλο για να βόσκουν οι Οθωμανοί τα άλογά τους. Αυτό που προτείνει τώρα ο Ερντογάν είναι να χρησιμοποιηθεί παράλληλα η Αγία Σοφία ως μουσείο και ως χώρος προσευχής. Δεν είναι αυτός ο φυσικός προορισμός κάθε χώρου λατρείας; Δεν λατρεύουν όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες τον ίδιο θεό σε τελική ανάλυση; Μόνο ένας επικίνδυνος εθνικιστικός ρεβανσισμός που θεωρεί ότι έχει δικαιώματα πάνω σε πράγματα που μόνο κατά φαντασίαν είχαν κάποτε μια σχέση με αυτόν μπορεί να εκλάβει το θέμα της Αγίας Σοφίας ως «πρόκληση». Και φυσικά, αυτή η τρέλα είναι η κυρίαρχη γραμμή που επιλέγουν να υιοθετήσουν τα ελληνικά ΜΜΕ στις αναφορές που κάνουν για το θέμα.
Π. Δρακος, Αθήνα