Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την επιστολή του κ. Γεράσιμου Δώσσα, της 10/7 (που τον διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον και εκτίμηση), σχετικά με την πρόταση ανέγερσης κοινού μνημείου που θα τιμά τους πεσόντες και από τα δύο στρατόπεδα στον Εμφύλιο, αυτή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Είναι καιρός πλέον. Εκτός του ότι θα συμβάλει στην εθνική καταξίωση, το επιθυμούν τα παιδιά και τα εγγόνια των χιλιάδων πεσόντων, που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους.
Η ακόλουθη προσωπική ανάμνηση ελπίζω να σκιαγραφεί αδρά αυτή τη θέση μου.
Αρχές της δεκαετίας των ’80, ήμουν καλεσμένος στον εορτασμό των γενεθλίων της Χριστίνας Καραμανλή, ανιψιάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ο οποίος βέβαια ήταν παρών.
Οταν έφτασα, ο Πρόεδρος μου έσφιξε το χέρι και μου είπε δύο φορές: «Τον εκτιμώ πολύ τον θείο σου…».
Την επόμενη μέρα, είδα τον Χαρίλαο και του ανέφερα το περιστατικό. Απλά, μου είπε: «Και εγώ το ίδιο…». Τόσο δωρικά, και οι δύο, με λίγες λέξεις, τα είπαν όλα.
Τώρα, όταν οι δύο αυτοί πραγματικοί και καταξιωμένοι ηγέτες, που υπερασπίστηκαν από διαφορετικά μετερίζια ο καθένας τις ιδέες τους για το καλό του έθνους, με συνέπεια, αυταπάρνηση και χωρίς συμβιβασμούς, έτρεφαν τέτοια αλληλοεκτίμηση, αναρωτιέμαι, ποιος λογικός σημερινός Ελληνας θα ήταν αντίθετος στην ανέγερση ενός τέτοιου μνημείου;
Κωνσταντινος Λυκας