Κύριε διευθυντά
Στη Νομική Σχολή, κατά τη διδασκαλία της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, η οποία αποτελεί έκφανση της ελευθερίας της πνευματικής κίνησης, ο δάσκαλος δεν μπορεί να μην αναφερθεί στο και παρ’ ημίν συμβάν του καψίματος σημαίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και στις σχετικές επιστημονικές και νομολογιακές θέσεις που έχουν αναπτυχθεί. Η πρώτη ώρα του μαθήματος είχε τελειώσει και θα ακολουθούσε η δεύτερη, στην οποία ο δάσκαλος είχε προγραμματίσει και την αναφορά στο κάψιμο της σημαίας. Στο διάλειμμα άκουσε μια φοιτήτριά του που έλεγε τηλεφωνικά στον συνομιλητή της: «Με ζητήσατε για συνέντευξη… κ.λπ.». Αφού τελείωσε το τηλεφώνημα, ο περίεργος δάσκαλος ρώτησε τη νεαρά φοιτήτριά του: «Σε ποιον, παιδί μου, και για ποιο λόγο θα δώσεις συνέντευξη»; Η φοιτήτρια του απήντησε ότι είχε λάβει προ διετίας διεθνή διάκριση –χάλκινο μετάλλιο– στον αθλητισμό και τέλειωσε με τη φράση: «Ξέρετε, κύριε καθηγητά, τι ρίγος συγκίνησης με κατέλαβε, όταν ανέβηκα στο βάθρο και παρακολουθούσα την έπαρση της σημαίας μας υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου – Ολους τους αθλητές το ίδιο ρίγος μας διαπερνά»! Παιδί είκοσι χρόνων! Η δεύτερη ώρα του μαθήματος ξεκίνησε. Στο τέταρτο πάνω ήρθε η ώρα του καψίματος της σημαίας. Ο δάσκαλος προτίμησε, αντί να συνεχίσει το μάθημα, να διηγηθεί στην τάξη τη διεθνή διάκριση της φοιτήτριας και τα τελευταία λόγια της από τον μικρό διάλογό τους. Αποχαιρέτησε την τάξη, λέγοντας: «Τα υπόλοιπα, για την ελευθερία του συνέρχεσθαι, μπορείτε, κυρίες και κύριοι, να τα διαβάσετε μόνοι σας». Η ουσία του μαθήματος είχε βγει στην επιφάνεια με τα λόγια της εικοσάχρονης «μαθήτριας» (ή μήπως της εικοσάχρονης «δασκάλας»;).
Φιλιππος Κ. Σπυροπουλος, Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών