Κύριε διευθυντά
Πριν από λίγα χρόνια θυμάμαι πόσο είχαμε λυπηθεί όλοι (λέμε τώρα, όλοι) για την απομάκρυνση του Γιώργου Λούκου από έναν υπουργό και μια ατμόσφαιρα που καταδίκαζε την αριστεία απ’ όπου και αν προερχόταν, όπως και αν εκδηλωνόταν.
Προσωπικά είχα την ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις μου στη φιλόξενη στήλη των αναγνωστών της «Καθημερινής» (Ιανουάριος 2016) με τίτλο «Οι κακές ειδήσεις και το “ύστατο σήμερα”», καταλήγοντας, με την αντιστροφή της φράσης του θεατρικού συγγραφέα H. Barker, ως εξής: «Ναι, οι άνθρωποι είναι πιο ωραίοι όταν είναι όρθιοι, αρκεί να μη μας φοβίζει το ανάστημά τους».
Σήμερα, ύστερα από την πρόσκληση της Προέδρου της Δημοκρατίας στον Γιώργο Λούκο, αισθανόμαστε συλλογικά μια πρόσθετη αίσθηση αποκατάστασης που συνάδει σημειολογικά και με τον εορτασμό εκείνης της ημέρας (24η Ιουλίου). Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, η πρόσφατη συνέντευξη του Μ. Μαρμαρινού (Lifo) μας καλύπτει πλήρως.
Εδώ, με αυτή την ευκαιρία, θα πρέπει να ξορκίσουμε για μία ακόμη φορά μια προσφιλή μας μέθοδο, ένα «δοκιμασμένο» σύστημα εναντίον όποιου έχει την ατυχία να ξεχωρίζει από τη θλιβερή παρομοιότητα των πολλών, η οποία καλλιεργείται σκοπίμως και επιμελώς με όλα τα μέσα, σε διάφορες υπηρεσίες, οργανισμούς και υπουργεία.
Η μέθοδος, που δεν είναι καινούργια, ευδοκιμούσε και στην αρχαιότητα, κυρίως στις τυραννίες, όπου… η κατάργηση των ανισοτήτων γινόταν με τρόπο πρακτικό και ένα «δρεπάνι» που έκοβε ό,τι εξείχε και υπερείχε επικινδύνως. Το παράδειγμα της κοπής των ψηλότερων στάχεων, που δίδασκε αλληγορικά ο ένας τύραννος στον άλλο (π.χ. ο Μιλήσιος στον Κορίνθιο), επέζησε μέχρι τις μέρες μας με τη διεθνοποιημένη μέθοδο των tall lilies.
Αλλοι αρχαίοι, ωστόσο, όπως ο Σόλων, ο Αριστοτέλης και όχι μόνον, ύμνησαν το μέτρο και τη μεσότητα. Τη μεσότητα, όχι τη μετριότητα – αυτή δεν γέννησε ποτέ κανένα μύθο, μόνο γραφειοκρατία και προβλήματα.
Ούτως ή άλλως χαιρετίζουμε θερμά την επάνοδο του Γ. Λούκου στο «νέο σήμερα» με την ευχή αυτή η ευοίωνη αντίληψη της πολιτειακής και πολιτικής, προφανώς, ηγεσίας να επικρατήσει οριζοντίως και καθέτως, λύνοντας το σταυρόλεξο της κακοδαιμονίας μας και κάθε κακοπραγίας, δυσπραγίας και απραγίας στα δημόσια πράγματα.
Αλλωστε, σ’ αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται δεν περισσεύει κανείς ικανός και έμπειρος (κύριο άρθρο «Καθημερινής» 9/8/2020). Παράλληλα, να μην ξεχνάμε ότι η «υπό σκιάν» ανάπτυξη είναι κι αυτή μια δροσερή συνθήκη ζωής, ενώ το σκότος αβίωτο.
Και ο σκοταδισμός κυρίως.
Βιβη Βασιλοπουλου, Επίτιμη γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς