Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώντας τα κρούσματα παραβατικότητας που όλο και πληθαίνουν στο περιβόητο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η συντριπτική πλειονότητα των περιστατικών εμφανίζεται στα «μεγάλα» ιδρύματα Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Τα εν λόγω ιδρύματα διεκδικούν επίσης και την πατρότητα των συγκεκριμένων εκδηλώσεων.
Το πώς φτάσαμε σε αυτήν την παγκοσμίως μοναδική κατάσταση θα αναλυθεί, φαντάζομαι, από τους ψυχιάτρους και άλλους σχετικούς επιστήμονες του μέλλοντος. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα που το γυαλί ράγισε. Η απάντηση ίσως έρχεται από τον υγιή αθλητισμό με τη συσσωρευμένη εμπειρία χιλιάδων ετών. Μας προτείνει λοιπόν σε περίπτωση που μία μικρή ή μεγάλη ομάδα (όπως ένα πανεπιστήμιο) δεν αποδίδει τα αναμενόμενα: επαναπροσδιορισμό στόχων, παραδοχή και διόρθωση σφαλμάτων τακτικής, μεταβολή νοοτροπίας/στρατηγικής, αλλαγή έδρας, κ.λπ.
Μήπως έφτασε η ώρα να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε το… αδιανόητο; Την αλλαγή έδρας κάποιων «μεγάλων» πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την τέλεια αποδιοργάνωση που θα επιφέρει μία τέτοια κίνηση στους καλοβολεμένους (και ενίοτε προστατευμένους) γνωστούς-αγνώστους; Πώς θα ήταν άραγε το ελληνικό πανεπιστήμιο και η χώρα ολόκληρη εάν, για παράδειγμα, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μεταφερόταν στο… Μέτσοβο;
Γιαννης Κουτεντακης, Τρίκαλα