Κύριε διευθυντά
Πολλά χρόνια πίσω, τον καιρό της Μαντουβάλας και της Ναγκίς, η πολύτιμη πολιτισμική μας πρακτόρισσα, η περί πολλά μεριμνούσα και τυρβάζουσα περί τα λαϊκά, έβαλε το μικρόφωνο κάτω από τη μύτη του παλιού ρεμπέτη και τον ρώτησε: «Για πες μας εσύ σαν παλιός ρεμπέτης…». «Σας παρακαλώ, κυρία μου» –θίχτηκε ο παλιός ρεμπέτης– «εγώ έχω γυναίκα και παιδιά, δεν είμαι ρεμπέτης!». Ο άνθρωπος ήξερε τον «χώρο» και έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Σήμερα, δεν ακούς παρά μόνο ρεμπέτικα βαριά, αλλά και ροκ. Σαν όλοι οι Ελληνες να γίναμε ρεμπέτες. Δεν φθάνει που είμαστε, έτσι κι αλλιώς, ένα ρεμπέτικο ασκέρ, πρέπει και να το διαλαλούμε με τραγούδια. Αυτά θέλει ο λαός, θα μας πουν. Ναι, αλλά ποιος έμαθε τον λαό να θέλει αυτά και να ξεχάσει εκείνα που ήξερε; Περιμένουμε πότε θα κάνουν απεργία οι κύριοι/ες της ΕΡΤ για να ακούσουμε και κάνα ελαφρό τραγούδι με στίχους και μουσική της προκοπής. Οσο για δημοτικά, ούτε ν’ ακούσουν. Παραδοσιακά τα παίζουνε τώρα – συνειδητή απαξίωση. Και όμως, υπάρχουν ακόμη μερικοί που πληρώνουν ΕΡΤ χωρίς να είναι ρεμπέτες, κύριοι/ες της ΕΡΤ.
Ιωαν. Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος