Η τοποθέτηση καμερών στις σχολικές τάξεις αποδείχθηκε μια βιαστική πρόταση, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από την ανακοίνωση της Ανωτάτης Αρχής Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων, σύμφωνα με την οποία μια τέτοια ενέργεια προϋποθέτει εμπεριστατωμένη μελέτη κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον αντίκτυπο που αφήνει μια τέτοια κατάσταση και με τα αποτελέσματα που επιφέρει. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ναι μεν θεωρητικά ένα τέτοιο έκτακτο μέτρο είναι νόμιμο, η ουσία του όμως αντιμετωπίζεται με καχυποψία και άρα, προτού εφαρμοστεί, πρέπει να εξεταστεί ενδελεχώς.
Σε αντίθεση με την επιφυλακτικότητα των ειδικών, τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις το αδιαχώρητο, δηλαδή ανθρώπους ανειδίκευτους, άσχετους με την εκπαίδευση- και με τα προσωπικά δεδομένα- να διατυμπανίζουν τη βέβαιη επιτυχία ενός μέτρου, το οποίο δεν είχε τεθεί καν επισήμως επί τάπητος. Μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί δε δίστασαν για ακόμα μία φορά, αντί να μεριμνήσουν, ώστε να ενημερωθεί σχετικά το τηλεοπτικό κοινό προωθώντας τις απόψεις ειδικών, να θέσουν στο στόχαστρο τους εκπαιδευτικούς ως τεμπέληδες που δεν θέλουν να δουλέψουν.
Είναι απορίας άξιο πώς προκύπτει η άρνηση κάποιου να δουλέψει μόνο και μόνο επειδή δεν επιθυμεί κάμερες στο χώρο εργασίας του. Μάλιστα η ανησυχία αυτή προκύπτει όχι επειδή ο εκπαιδευτικός έχει κάτι να κρύψει- άλλωστε το να μην επιθυμώ την παρακολούθηση δεν σημαίνει αυτομάτως πως έχω κάτι να κρύψω- αλλά επειδή με αυτόν τον τρόπο, οι μαθητές εντός της τάξης υποβάλλονται υποχρεωτικά σε μια έκθεση, που σε κάποιες περιπτώσεις, δεν αρμόζει στην ηλικία τους. Μια έκθεση στην οποία δεν έχουν συναινέσει και η οποία επηρεάζει οπωσδήποτε την επίδοσή και την ψυχολογία τους.
Εκτός των άλλων, τα αντανακλαστικά του εκπαιδευτικού κλάδου τους περασμένους δύο μήνες και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση -που λειτούργησε σχεδόν αμέσως μετά το lockdown- επιβεβαιώνει πως οι εκπαιδευτικοί είχαν τη διάθεση να εξυπηρετήσουν την κατάσταση, εργάστηκαν, ώστε να εξοικειωθούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι μαθητές τους με τα ψηφιακά μέσα. Άλλωστε, και η ίδια η Υπουργός παιδείας αναγνώρισε την προσπάθεια των εκπαιδευτικών και δήλωσε ικανοποιημένη από την εξ αποστάσεως συνέχιση του εκπαιδευτικού έργου.
Φυσικά εξαιρέσεις πάντοτε υπάρχουν, όμως θα πρέπει η κοινή γνώμη να πάψει να ταυτίζει τις εξαιρέσεις με τον κανόνα, το 0,37% της στάσης εργασίας με το συντριπτικά υψηλότερο 99,63%. Η απαξίωση της πλειοψηφίας προς την μειοψηφία αποδείχθηκε, είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη, ενώ η διαχρονική συμπεριφορά των λίγων δεν πρέπει να στιγματίζει τους πολλούς. Ως εκ τούτου, ένα επιχείρημα της πλειοψηφίας δεν είναι δυνατόν να απαξιώνεται με το επιχείρημα ότι το ίδιο αυτό επιχείρημα επικαλείται και η μειοψηφία.
Μία άποψη οφείλει, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού δημόσιου διαλόγου, να αξιολογείται για το κατά πόσο είναι εμπεριστατωμένη, όχι να απαξιώνεται, με το πρόσχημα ότι συνιστά συνδικαλιστικό τερτίπι, ενώ το κατά πόσο θα υιοθετηθεί η όχι -και με ποιόν τρόπο- πρέπει να εξαρτηθεί από τις συστάσεις των ειδικών και όχι από τις μεγαλεπίβολες κουβέντες στα τηλεοπτικά παράθυρα και το Facebook.
Η ιδιοτελής πολιτική κάποιων συνδικαλιστών είναι διαχρονική και είναι υποχρέωση όλων να την απομονώσουν. Δεν συμμερίζεται όμως, η πλειοψηφία αυτή την πολιτική και είναι άδικο να επιχειρείται στοχευμένα μια υποτίμηση των εκπαιδευτικών συνολικά, που δεν επιφέρει τίποτε ουσιώδες, παρά ανθρωποφαγικές διαθέσεις, διχασμό και έναν επιφανειακό λόγο που δεν στέκεται στην ουσία του προβλήματος.
*Η Μαριαλένα Γκογκίδη είναι Φοιτήτρια Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή, Α.Π.Θ.