Το μεγάλο ενδιαφέρον των ευρωεκλογών δεν επικεντρώνεται μόνο στα αποτελέσματα που θα διαμορφώσουν οι επιλογές των Ευρωπαίων πολιτών στην κάλπη, αλλά και πώς τα αποτελέσματα αυτά θα προσδιορίσουν τα πρόσωπα που θα αναλάβουν τις θέσεις-κλειδιά στα κέντρα των αποφάσεων. Κυρίως, ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν στη θέση του Γιούνκερ. Διότι κανείς, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν είναι σίγουρος ότι ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα είναι Χριστιανοδημοκράτης, ούτε ότι θα είναι Γερμανός ή Γάλλος, ή προερχόμενος από κάποια άλλη χώρα της κοινότητας. Χαρακτηριστικό γεγονός της πολιτικής ρευστότητας αποτελεί η ευθεία αμφισβήτηση της έως τώρα διαδικασίας ανάδειξης από τον πρόεδρο της Γαλλίας, Μακρόν. Είναι μία σύγκρουση πολιτικών συμφερόντων με τη Γερμανία και την καγκελάριο Μέρκελ, για το πώς ακριβώς θα πρέπει να διαμορφώνεται το παιγνίδι στα κέντρα των αποφάσεων στις Βρυξέλλες, σε μία τόσο κρίσιμη καμπή για την προοπτική, τη συνοχή και τις ισορροπίες εντός της Ευρώπης.
Η καθιερωμένη διαδικασία προκρίνει τον επικεφαλής της ομάδας που θα συγκεντρώσει πανευρωπαϊκά τις περισσότερες ψήφους και τους περισσότερους ευρωβουλευτές. Ο Μακρόν υποστηρίζει ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι πλέον γόνιμη, διότι πολύ απλά οι συνθήκες στην Ευρώπη έχουν αλλάξει δραματικά σε σύγκριση με το 2014. Και πράγματι έτσι είναι.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν θα πρέπει να διαθέτει μεγαλύτερη αντιπροσωπευτικότητα, την πολιτική προσωπικότητα επίσης, την εμπειρία και τις απαραίτητες συμμαχίες, για να μπορέσει να κρατήσει γερά το τιμόνι στις Βρυξέλλες. Θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης πολιτικής διαβούλευσης. Διότι, πρώτον, τα τελευταία πέντε χρόνια παρατηρείται συνεχής άνοδος των εθνικιστικών και των δυνάμεων των ευρωσκεπτικιστών, πράγμα που μεταβάλλει τις προτεραιότητες στην ατζέντα για να κερδηθεί το παιγνίδι. Δεύτερον, η αντίθεση μεταξύ των χωρών του Βορρά και των χωρών του Νότου έχει οξυνθεί σημαντικά σε αυτό το διάστημα, με επίκεντρο τις πολιτικές λιτότητας. Τρίτον, η εκλογική επιρροή των παραδοσιακών κομμάτων της χριστιανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας έχει σημειώσει μεγάλη υποχώρηση. Οι Χριστιανοδημοκράτες θα αποσπάσουν το μεγαλύτερο ποσοστό εδρών, αλλά με σχετική πλειοψηφία και μικρότερη από τη σημερινή τους δύναμη. Είναι πολύ φιλόδοξο να θεωρούν ότι θα εξασφαλίσουν έτσι τον επόμενο πρόεδρο.
Από την άλλη πλευρά, τέταρτον, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ακρίβεια για τα ποσοστά που θα επιτύχει η ομάδα των Σοσιαλδημοκρατών, με δεδομένο ότι θα ψηφίσουν και οι Βρετανοί με το ισχυρό Εργατικό Κόμμα. Αλλά, εάν μειωθεί περαιτέρω η απήχησή τους στη Γερμανία, τότε όχι μόνο θα πάρουν σαφείς αποστάσεις μεταξύ τους οι δύο πολιτικοί άλλοτε πυλώνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά μπορεί να κινδυνέψει ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση συμμαχίας της Γερμανίας. Πράγμα που θα περιπλέξει περισσότερο το σκηνικό. Πέμπτον, οι δυνάμεις των Φιλελευθέρων υπό τον Φερχόφσταντ, ενισχυμένες πλέον και από το νέο κόμμα του Μακρόν που κατέρχεται για πρώτη φορά σε ευρωεκλογές, θα αυξήσουν σημαντικά την παρουσία τους στα βουλευτικά έδρανα των Βρυξελλών. Εύλογα προετοιμάζονται λοιπόν να διεκδικήσουν σοβαρό ρόλο στην όλη διαπραγμάτευση. Ας μην αποκλείσουμε μία ισχυρή υποψηφιότητα, μαζί τους Πράσινους, οι οποίοι επίσης θα είναι ενισχυμένοι από την προσεχή εκλογική αναμέτρηση. Η πολιτική σκηνή λοιπόν έχει πάρει φωτιά, το μεγάλο παζάρι στο κέντρο της Ευρώπης αρχίζει. Το ρήγμα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας για τη θέση αυτή δεν έχει προηγούμενο, είναι ενδεικτικό. Ο Μακρόν, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του και με το ενδεχόμενο να προηγηθεί έστω και με βραχεία κεφαλή η Λεπέν, σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα συμβιβαστεί με τον Γερμανό υποψήφιο των Χριστιανοδημοκρατών Βέμπερ. Δεν αποκλείεται να προτείνει, όπως ακούγεται, τον Μπαρνιέ, ο οποίος είναι Γάλλος, είναι κεντροδεξιός και είναι πάνω από όλα ο διαπραγματευτής του Brexit εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μεγάλο προσόν και εμπειρία.