Το τέλος μιας διαδικασίας που τους τελευταίους μήνες απασχόλησε αρκετά το Κίνημα Αλλαγής σηματοδοτεί η σημερινή αυλαία του έκτακτου συνεδρίου-εξπρές του ΠΑΣΟΚ. Μιας διαδικασίας που εύλογα η Χαρ. Τρικούπη επιχείρησε να υποβαθμίσει όλο αυτό το διάστημα ως προς τη σημασία της, αλλά είναι γεγονός ότι αφήνει ένα αξιοπρόσεκτο «αποτύπωμα», το πρόσημο του οποίου μένει να φανεί στην πράξη και αξιολογείται διαφορετικά από την κάθε πλευρά στο εσωτερικό του κόμματος.
Για την ηγεσία το συνέδριο αποτέλεσε κυρίως ένα πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με το παρελθόν. Στον απόηχο των εκλογών, δεν ήταν λίγα τα στελέχη που, βλέποντας μισοάδειο το ποτήρι του αποτελέσματος για το ΚΙΝΑΛ, προέταξαν την επιστροφή στις ρίζες του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου το κόμμα να ανακτήσει τη –χαμένη, όπως υποστήριζαν– επιρροή του στην παραδοσιακή του βάση. Θέση η οποία εκφράστηκε πιο έντονα κατά την επέτειο της 3ης Σεπτεμβρίου και προϊδέασε για κλιμάκωση το επόμενο διάστημα, όταν η παράταξη ήταν υποχρεωμένη (σύμφωνα με την ηγεσία) για καταστατικούς και οικονομικούς λόγους να πραγματοποιήσει το «πράσινο» συνέδριο.
Η κλιμάκωση
Οι χειρισμοί της κ. Γεννηματά τροφοδότησαν πλήρως αυτή την κλιμάκωση. Με στόχο να βάλει τέλος στο δίλημμα «ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ» και να οχυρώσει τη συνέχιση της πορείας του ενιαίου φορέα, η ηγεσία υλοποίησε το συνέδριο όχι βάσει όσων προβλέπονται στο καταστατικό, ενσωματώνοντας ουσιαστικά την «πράσινη» συνιστώσα, ενώ με τον αυτόματο ορισμό κοινής ηγεσίας, αποκλείει το ενδεχόμενο δυαρχίας, που δεδομένα θα ήταν μη βιώσιμη και θα οδηγούσε σε «ντόμινο» εξελίξεων και στο ΚΙΝΑΛ.
Παράλληλα, η μετάθεση του συνεδρίου πριν από την προγραμματική συνδιάσκεψη εκτιμάται ότι ήταν μια κίνηση στρατηγικής, προκειμένου η κ. Γεννηματά να διαμορφώσει πλήρως καθαρό έδαφος ενόψει συνδιάσκεψης, έχοντας κλείσει όλα τα παραπάνω μέτωπα.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος, εκτός του Νίκου Ανδρουλάκη, που πάγια αποτελεί έναν διακριτό εσωκομματικό πόλο, ανέδειξε και τον Παύλο Γερουλάνο ως μια ηχηρή φωνή απέναντι στην ηγεσία. Ο πρώην υπουργός, μάλιστα, βγήκε μπροστά, θέτοντας ανοιχτά θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και αμφισβητώντας ευθέως την κ. Γεννηματά μέσω του ψηφίσματός του, στο οποίο καταδίκαζε το συνεδριακό πλαίσιο που υιοθέτησε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Κοινός παρονομαστής των θέσεων Ανδρουλάκη και Γερουλάνου, η άποψη ότι οι κινήσεις της οδηγούν σε αδρανοποίηση του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας λόγο για ιστορικό λάθος, ειδικά σε μια περίοδο που η «πράσινη» βάση διεκδικείται δυναμικά από τον Αλέξη Τσίπρα.
Τα ενδεχόμενα
Με τη Φώφη Γεννηματά να εκτιμάται ότι διαθέτει τον έλεγχο στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, η μόνη κίνηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξελίξεις θα ήταν ο Παύλος Γερουλάνος να «σηκώσει το γάντι» και να διεκδικήσει από το βήμα την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Ενδεχόμενο το οποίο δεν συγκέντρωνε μεν τις περισσότερες πιθανότητες, αλλά παρέμενε ερώτημα μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Το ίδιο θα ίσχυε και για τον Νίκο Ανδρουλάκη, ωστόσο ο ευρωβουλευτής έχει δείξει ότι δεν προτίθεται προσώρας να προβεί σε κάτι τέτοιο, εκπέμποντας μια στάση αναμονής, παρά τη δριμεία κριτική του προς την κ. Γεννηματά.
Σε κάθε περίπτωση, το όλο ζήτημα του συνεδρίου, παρότι πιθανότατα θα ισοδυναμεί με επικράτηση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ στο εσωκομματικό σκηνικό, διεύρυνε το χάσμα με την πλευρά Ανδρουλάκη, αλλά και με αρκετά αμιγώς πασοκικά στελέχη, ενώ δεν πρέπει να παραλειφθεί και το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά τις εκλογές, αντιδράσεις για τους χειρισμούς της κ. Γεννηματά εκφράστηκαν και από την πράσινη πτέρυγα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΙΝΑΛ.
Εν ολίγοις, ακόμη κι αν το συνέδριο σηματοδοτεί για την ηγεσία βήμα μπροστά στο εγχείρημα του ενιαίου φορέα, οι αντιφάσεις στο εσωτερικό του δεν του επιτρέπουν να εκπέμψει εικόνα ενότητας και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία το άμεσο αντίπαλον δέος, ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει να βρίσκεται επίσης σε αναζήτηση ταυτότητας.