Τις ελληνικές θέσεις περί παραβίασης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από το μνημόνιο κατανόησης Τουρκίας – Λιβύης και τη νομική τεκμηρίωσή τους, αλλά κυρίως τα επιχειρήματα της Αθήνας περί «άκυρης» συμφωνίας («κενή» και «άκυρη» χαρακτηρίζεται η συμφωνία σε πολλά σημεία των δύο επιστολών), καταγράφει με σαφήνεια η Αθήνα στις επιστολές προς τον γενικό γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες και την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Στις δύο επιστολές, που συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό στην επιχειρηματολογία, υπογραμμίζεται ότι το μνημόνιο κατανόησης ανάμεσα στην Τουρκία και στη Λιβύη «παραβιάζει κατάφωρα τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας περί θαλάσσιων οριοθετήσεων», γιατί, όπως αναφέρεται «πρώτα και κύρια, η Τουρκία και η Λιβύη δεν έχουν ούτε επικαλυπτόμενες θαλάσσιες ζώνες ούτε κοινά σύνορα και, συνεπώς, δεν υπάρχει νομική βάση για τη νόμιμη σύναψη μιας συμφωνίας θαλάσσιας οριοθέτησης».
Στην επιστολή προς τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και την πρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τονίζεται ότι η συμφωνία «αγνοεί την παρουσία των ελληνικών νησιών στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης», και ότι «παραβιάζει το δικαίωμά τους σε θαλάσσιες ζώνες», ενώ υπογραμμίζεται ότι τα υποτιθέμενα σύνορα της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ που περιγράφονται στο κείμενο της συμφωνίας, είναι «προϊόν φαντασίας, μη νόμιμα, αυθαίρετα και προκλητικά και παραβιάζουν ανοικτά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή», γι’ αυτό και «θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα».
Το σημείο αυτό που επαναλαμβάνεται, είναι ένα από τα κλειδιά αμφοτέρων των επιστολών, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά το Συμβούλιο Ασφαλείας, καθώς ζητείται από το όργανο «να καταδικάσει την ολοκλήρωση του λεγόμενου μνημονίου, που απροκάλυπτα αντίκειται στη διεθνή νομιμότητα και να καλέσει τα δύο κράτη που αφορά να απόσχουν απ’ οποιαδήποτε δράση θα παραβίαζε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας ή θα κλιμάκωνε τις εντάσεις στην περιοχή». Από τον κ. Γκουτέρες η Αθήνα ζητεί να μην πρωτοκολληθεί η συμφωνία, ούτε να δημοσιευθεί από το Τμήμα Ωκεάνιων Υποθέσεων και Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (DOALOS).
Επιχειρήματα για την ακυρότητα χρησιμοποιεί η ελληνική πλευρά και έναντι του αντισυμβαλλόμενου μέρους, υπογραμμίζοντας ότι η συμφωνία δεν εγκρίθηκε από το Κοινοβούλιο της Λιβύης, «όπως απαιτείται από το άρθρο 8, παρ. 2 της πολιτικής συμφωνίας της Λιβύης του 2015, η οποία εγκρίθηκε από το ψήφισμα 2250 του Συμβουλίου Ασφαλείας». Ειδική μνεία γίνεται στον πρόεδρο της λιβυκής Βουλής και στην επιστολή του προς τον ΟΗΕ, ενώ η Αθήνα επικαλείται έτερο άρθρο που αφορά την εφαρμογή της πολιτικής συμφωνίας στη Λιβύη και συμπεριλαμβάνει ενέργειες που διακόπτουν ή εμποδίζουν την εφαρμογή της και υπενθυμίζεται πως είναι καθήκον του γ.γ. του ΟΗΕ να ενημερώνει το Συμβούλιο Ασφαλείας για την εφαρμογή.
Τέλος, ζητεί από τον κ. Γκουτέρες να φέρει το μνημόνιο «επειγόντως» ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας.