Με φτηνές δικαιολογίες και προκλητικά επιχειρήματα, μάταια προσπαθεί η κυβέρνηση να συγκαλύψει τους πραγματικούς στόχους του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις.
Σύμφωνα με το νομοθετικό τερατούργημα, μπορούν να απαγορευτούν ακόμα και οι συγκεντρώσεις μπροστά από υπουργεία και όπου αλλού κρίνουν στην ουσία αυθαίρετα οι αστυνομικές αρχές, ενώ μετατρέπεται σε ιδιώνυμο αδίκημα η συμμετοχή σε απαγορευμένη συγκέντρωση-διαδήλωση. Και αυτές οι απαγορεύσεις δεν νομοθετούνται προφανώς για να αντιμετωπιστούν «50 μπαχαλάκηδες».
Ακόμα πιο προκλητική είναι η επίκληση της αποφυγής της «ταλαιπωρίας της πλειοψηφίας», η οποία στην πραγματικότητα βασανίζεται απ’ τη μείωση των μισθών, την εκ περιτροπής εργασία, την ανεργία, τα ασήκωτα βάρη των μικρών και ατομικών επιχειρήσεων, τα αραιά δρομολόγια του απαρχαιωμένου στόλου των μέσων μαζικής μεταφοράς, γενικότερα από την κυβερνητική πολιτική που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες για να στηρίξει την ανάκαμψη των κερδών των ομίλων.
Το νομοσχέδιο αναβαθμίζει προληπτικά τα κατασταλτικά μέτρα και βάζει στο στόχαστρο αυτούς που εναντιώνονται στην πολιτική που ταλαιπωρεί καθημερινά τον λαό, το εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Το άρθρο 19 αποκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους. Προβλέπει τη δημιουργία «Διεύθυνσης Πρόληψης Βίας» στο αρμόδιο υπουργείο για να αντιμετωπιστούν η «ιδεολογία της βίας», η «ριζοσπαστικοποίηση και ο βίαιος εξτρεμισμός».
Πρόκειται για κατευθύνσεις που αποτυπώνονται ήδη από το 2005 στη «Στρατηγική της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», ενώ τον Ιανουάριο του 2020 σε έκθεση της Ε.Ε. διατυπώνεται η κατεύθυνση για περαιτέρω ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής ιδεολογίας αλλά και ο κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια από τις λαϊκές διαδηλώσεις.
Στο στόχαστρο της Ε.Ε. βρίσκεται επίσημα η κομμουνιστική ιδεολογία τόσο με ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου όπου αυτή εξισώνεται με τον ναζισμό (19/9/19) όσο και με απαγόρευση της δράσης Κομμουνιστικών Κομμάτων σε πολλά κράτη-μέλη της.
Η Ε.Ε. χαρακτηρίζει «ιδεολογία της βίας» κάθε πολιτική πραγματικής εναντίωσης στη σημερινή δικτατορία του κεφαλαίου, στην εργοδοτική βία και στην κρατική καταστολή που τη στηρίζει (από την κήρυξη των απεργιών ως παράνομων, μέχρι τα χτυπήματα των ΜΑΤ και των προβοκατόρικων μηχανισμών). Νομοθετικά μέτρα περιορισμού των διαδηλώσεων λαμβάνονται μετά το 2015 σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία.
Αλλά και στην Ελλάδα απαγορεύσεις και χτυπήματα μαζικών συλλαλητηρίων (όπως με τις επισκέψεις Ομπάμα και Πομπέο στην Αθήνα) έχουμε ήδη γνωρίσει αρκετές τα προηγούμενα χρόνια, πριν κατατεθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Αυτές τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της Ε.Ε. αποδέχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση νομοθέτησε τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία και αρνήθηκε την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση των τρομονόμων, δηλαδή της νομοθετικής μήτρας των ρυθμίσεων περί «ριζοσπαστικής βίας».
Οι ποινικές ευθύνες που προβλέπονται στο νομοσχέδιο της Ν.Δ., στηρίζονται και στο άρθρο 189 του νέου Ποινικού Κώδικα, του οποίου το πλαίσιο εφαρμογής διεύρυνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ν.Δ. βιάζεται να προχωρήσει παραπέρα. Γνωρίζει ότι το φθινόπωρο θα είναι πλέον πολύ πιο ορατές στον λαό οι συνέπειες της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Θα έχει αποκαλυφθεί ότι το Σχέδιο Ανάκαμψης και η δημιουργία κατάλληλου «επενδυτικού κλίματος» συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις για συνεχείς θυσίες των εργαζομένων.
Ετσι, η Ν.Δ. με το νομοσχέδιο προετοιμάζει την ένταση της καταστολής και τροφοδοτεί την τεχνητή πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ για να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Σε συνδυασμό με την αναζωπύρωση της σκανδαλολογίας μπορεί έτσι να στηθεί και το αποπροσανατολιστικό σκηνικό πρόωρων εκλογών.
Ασφαλώς η ελπίδα των αστικών κυβερνήσεων ότι θα βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι και θα εξουδετερώσουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν είναι καινούργια. Το 1976 ο υπουργός της Ν.Δ. Κ. Λάσκαρης είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους: «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων». Σήμερα ο υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης φαίνεται ότι ζηλεύει τη δόξα του. Ας το ξανασκεφτεί. Οι αγώνες του λαού δεν πρόκειται να «μπουν στο γύψο». Το νέο κακό αντίγραφο του νόμου του 1971 θα έχει την ίδια τύχη με το προηγούμενο.
* Ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ.