Τετάρτη βράδυ στη NET. Πέντε διευθυντές απογευματινών εφημερίδων, τριάντα πολίτες, ένας συντονιστής, 2.500 ερωτήσεις που τέθηκαν μέσω Ιντερνετ, γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρώτη τηλεοπτική συνέντευξή του της «νέας εποχής». Μόνο που από τους 30 «αντιπροσωπευτικούς» πολίτες μίλησαν περίπου οι δέκα, γεγονός που κατέστησε άχρηστη την αντιπροσωπευτικότητά τους, ενώ οι χιλιάδες ερωτήσεις θα χρησιμεύσουν μόνον στον ίδιο τον κ. Παπανδρέου και στο επιτελείο του (αφού πρακτικά ήταν αδύνατη η ταξινόμηση και η αξιολόγησή τους). Το πάνελ των διευθυντών ήταν αμιγώς δικομματικό, αφού απουσίαζαν εκπρόσωποι των δύο εφημερίδων της Αριστεράς, που ναι μεν είναι πρωινές και δεν συγκαταλέγονται στις «μεγαλύτερες», αλλά σίγουρα ανήκουν στις «ιστορικότερες». O Παύλος Τσίμας, με γρήγορα αντανακλαστικά, ανταποκρίθηκε στον δύσκολο ρόλο του συντονισμού της «πολυσυνέντευξης».
Οι ερωτήσεις των διευθυντών ήταν εύστοχες και συχνά συνοδεύονταν από εξίσου εύστοχες -και μακροσκελείς- τοποθετήσεις. Αυτό ήταν και το αδύνατο σημείο της συνέντευξης: η ευστοχία των ερωτήσεων υπογράμμιζε, καθιστούσε πιο έντονη την αοριστία των απαντήσεων. Ολοι, ακόμα και οι μη ψηφοφόροι του, παραδέχονται ότι ο κ. Παπανδρέου είναι άνθρωπος χαλαρός, ήπιος, συμπαθητικός. Αλλο όμως η χαλαρότητα στη συμπεριφορά, το ανεπιτήδευτο της αθλητικής φόρμας, και άλλο η χαλαρότητα στις ιδέες, στις θέσεις, στα επιχειρήματα. Φαίνεται ότι με τις συχνές αναφορές στη «συμμετοχική δημοκρατία» και με τις μαγικές λέξεις «τομές», «διαφάνεια» και «νέα εποχή» μπορούν να εξηγηθούν τα πάντα. Π.χ., η απόφαση για τη διαγραφή των «10» από τις εκλογικές λίστες χαρακτηρίστηκε «μια αναγκαία σηματοδότηση για τη νέα εποχή». Οταν ένας συνταξιούχος του IKA, που μετά 30 χρόνια εργασίας και 9.500 ημερομίσθια, παίρνει σύνταξη 469 ευρώ, ρώτησε πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα, έλαβε την απάντηση «σε αυτήν τη νέα εποχή δεν υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν είναι χρήσιμος, ο οποίος δεν έχει κάτι να προσφέρει». Οσο για την αύξηση των συντάξεων, αυτή θα επιτευχθεί «με την καλύτερη και ορθολογικότερη αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής». Στην ερώτηση τι φταίει για τη διαπλοκή, δόθηκε η απάντηση «χρειάζεται μια τομή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους». Σε πολλές περιπτώσεις ήταν αισθητή η αναντιστοιχία μεταξύ ερώτησης και απάντησης.
Αναγνωρίζουμε πως όση πείρα και αν έχει ένας πολιτικός, δεν είναι εύκολο να στέκεται επί δίωρο όρθιος, υπό το φως των προβολέων, έχοντας απέναντί του έμπειρους και ίσως φαρμακερούς «ανακριτές». Τα σαρδάμ, τα συντακτικά λάθη, οι πλατειασμοί, η αμηχανία είναι μες στο πρόγραμμα. Ομως ο κ. Παπανδρέου δεν έδωσε απαντήσεις, αλλά δείγματα μιας νεφελώδους πολιτικής φυσιογνωμίας και μιας νεφελώδους αντίληψης για την ελληνική πραγματικότητα. Π.χ., «Κοινωνικές επιστήμες δεν έχουν μεγάλη έρευνα και γι’ αυτό… και οι κοινωνικές μας υπηρεσίες στην Ελλάδα έχουν και μια υποβάθμιση σε σχέση με άλλες χώρες».
Ηπιοι τόνοι, παλ χρώματα στο στούντιο, μετρημένες χειρονομίες, ευπρεπές λεξιλόγιο, όμως η μηχανή «ρετάριζε», όπως είπε ένας καλοπροαίρετος φίλος. Δεν είναι απαραίτητο η διαύγεια και η σαφήνεια να ταυτίζονται με το νευρωτικό ξερολισμό, όμως η «χαλαρότητα» δεν αρκεί για να ντύσει τις «νέες ιδέες» τις οποίες ο κ. Παπανδρέου φιλοδοξεί να κομίσει στην πολιτική ζωή.