Διεκδικεί την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, χαρίζοντας στο εκλογικό σώμα μια αξιοσημείωτη πρωτοτυπία: H ηγεσία του δεν διαθέτει ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο και διαφημίζει ενθουσιωδώς ένα «νέο» πολιτικό προϊόν, το ακριβές περιεχόμενο του οποίου ουδείς πολίτης γνωρίζει!
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτή η πρωτοτυπία, όταν διαπιστώνεται κάθε προεκλογική ημέρα που περνάει πως και μέσα στο «νέο» ΠΑΣΟΚ τα «πρώτης τάξεως» (πρώτης, έως προ μηνός τουλάχιστον) στελέχη του αγνοούν και αυτά το τι ακριβώς θα συνέβαινε, κυβερνητικώς, αν στις 7 Μαρτίου το κόμμα τους τύχαινε να κερδίσει τις εκλογές. Απ’ ό,τι λέγεται στο ΠΑΣΟΚ αυτές τις ημέρες, μόνον μια πολύ μικρή περί τον κ. Γ. A. Παπανδρέου ομάδα γνωρίζει ίσως το «μυστικό».
Μπαίνει, λοιπόν, το κόμμα του 52χρονου «Παιδιού της Αλλαγής» στην τελική ευθεία της διαδρομής που οδηγεί στις κάλπες, προβάλλοντας διά του αρχηγού του έναν άναρθρο πολιτικό λόγο, υποσχόμενο «αλλαγές» και νέες «συνθέσεις» αγνώστου περιεχομένου. Αόρατο πολιτικώς το «νέο» ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους πολίτες ότι με ορατό έναν αρχηγό εκ του παλαιού ΠΑΣΟΚ προερχόμενο, πρόκειται να πραγματοποιήσει τολμηρό άλμα προς ένα μέλλον, που μόνον αυτός είναι σήμερα σε θέση να διακρίνει.
Προκειμένου να ξεφύγει από την απόλυτη βεβαιότητα μιας καθαρής εκλογικής ήττας, το (ευρύτερο του κόμματος) «σύστημα» του ΠΑΣΟΚ απέσυρε από την πολιτική κυκλοφορία τον αρχηγό του («καταλληλότερο» πρωθυπουργό και «ισχυρό χαρτί» του έως τότε, κατά τους διαφημιστές του) και με δικαιολογία τις «έκτακτες» προεκλογικές ανάγκες του κόμματος ανέδειξε διά βοής (και διά συντριβής κάθε κομματικής τάξης) ως νέο αρχηγό τον φέροντα το «βαρύ» όνομα Παπανδρέου.
Εως εκεί τα «περίεργα» και τα «γρήγορα» στο ΠΑΣΟΚ ήταν ευκόλως αναγνώσιμα και αιτιολογημένα. Στη συνέχεια όμως, και αφού προηγουμένως ο κ. Παπανδρέου είχε προβάλει στην οργανωμένη βάση του κόμματος ως πρώτη «αλλαγή», τον πολιτικό πρωτογονισμό μιας «άμεσης δημοκρατίας», μια νέα περίοδος εγκαινιάστηκε. Αυτή αφορούσε την προσπάθεια μιας κατά το δυνατόν ταχύτερης μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε μία «Δημοκρατική Παράταξη» χωρίς συγκεκριμένο πολιτικο-ιδεολογικό σχήμα. Για να το πετύχει αυτό, ο κ. Παπανδρέου προκλητικά ανακοίνωσε την πολιτική συνεργασία του με δύο «αστέρες» του νεοφιλελευθερισμού, τους οποίους ενέταξε σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Δίπλα τους τοποθέτησε -υποτίθεται για αριστερό «αντίβαρο»- δύο πρώην αριστερούς, που εδώ και πολύ καιρό δεν εκπροσωπούν τίποτε στην ελληνική κοινωνία. Προσεκτικά ασαφής έγινε από εκεί και πέρα ο λόγος του νέου αρχηγού, προκειμένου να μείνει στο επίπεδο της αοριστολογίας η επιχείρηση της «σύνθεσης» που διαφημίζουν ο κ. Παπανδρέου τζούνιορ, οι «επικοινωνιολόγοι» του και ορισμένα χρήσιμα «παπαγαλάκια» του στον χώρο των ΜΜΕ.
(Το εγχείρημα αυτής της «διεύρυνσης» θα είχε, εξ αρχής, καταστροφικές προεκλογικές συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ, αν δεν είχε την ενθουσιώδη στήριξη ορισμένων MME τα οποία διατηρούν μερίδια δύναμης στο σύστημα εξουσίας της οκταετίας. Αυτή η ολοφάνερη στήριξη προς τη «λύση Παπανδρέου» ήταν άλλωστε αυτό που υποχρέωσε και σε υποταγή τον περασμένο Ιανουάριο όλους τους φιλόδοξους «δελφίνους»).
Οι απρόθυμοι «εκσυγχρονιστές»
Η προβολή αυτής της πρωτότυπης «ανανέωσης» του ΠΑΣΟΚ, που καθιστά αόρατο το «νέο» πολιτικό πρόσωπο του κόμματος, δεν ήταν δυνατόν να μη συναντήσει προβλήματα. Μια μουδιασμένη (και αγρίως παραπλανημένη) λαϊκή βάση του κόμματος δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς και γιατί έχει ανάγκη το οποιοδήποτε «νέο» ΠΑΣΟΚ από τη συμμαχία του με τους νεοφιλελεύθερους κ. Στ. Μάνο και Ανδρ. Ανδριανόπουλο, αλλά και από τους προερχόμενους από τα πολιτικά «αζήτητα» παλιούς υβριστές του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Τα μικρομεσαία στελέχη και οι οπαδοί του κόμματος δεν κατανοούν τον λόγο για τον οποίο δεν είναι αρκετός στον νέο αρχηγό ο δεξιόστροφος «εκσυγχρονισμός» του κ. K. Σημίτη, αν αυτός θέλει να κρατήσει μετεκλογικώς, χωρίς έστω να το ομολογεί, το ΠΑΣΟΚ σε μια συντηρητική γραμμή. Και αυτά τα χωρίς απάντηση ερωτήματα έχουν ήδη στοιχίσει εκλογικά ποσοστά στον κ. Παπανδρέου, όπως οι τελευταίες δημοσκοπήσεις κατέδειξαν.
Αλλά και στον χώρο των «κορυφαίων» (μέχρι προ τινος τουλάχιστον) στελεχών του κόμματος -που στωικά αποδέχτηκαν προ μηνός την εκτός διαδικασιών ανάδειξη του νέου αρχηγου- η «αμφίπλευρη διεύρυνση» προκάλεσε εντονότατη δυσαρέσκεια, αλλά και μεγάλη αμηχανία. Με κόπο μεγάλο ορισμένα μόνο από αυτά τα στελέχη προσπαθούν να στηρίξουν και να «ερμηνεύσουν» τον δικό του ασυνάρτητο πολιτικό λόγο. Ενδεικτικό της πολιτικής δυσκολίας τους, αλλά και της διάθεσής τους είναι και το ότι το τελευταίο δεκαήμερο μερικά από αυτά τα στελέχη (μαχητικοί «εκσυγχρονιστές» μέχρι προ των Εορτών) αφέθηκαν να «σφαγούν», σχεδόν άνευ αντιστάσεων, σε διάφορα τηλεοπτικά «παράθυρα» από επιθετικούς ρήτορες της «γαλάζιας» και της αριστερής αντιπολίτευσης. Ιδιαιτέρως αξιοθρήνητη ήταν η «προσπάθειά» τους να εμφανίσουν ως «επαναστατική» και πάντως συμβατή με τα «κεντροαριστερώς» διδασκόμενα, την απόφαση του κ. Παπανδρέου για σύμπραξη με τον νεοφιλελευθερισμό.
(Μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν αγνοεί βεβαίως κανείς ότι οι παραμερισμένοι του «εκσυγχονιστικού μπλοκ» ακόμη αναγνωρίζουν ως ηγέτη, άξιο να κυβερνά τη χώρα και το κόμμα, τον κ. K. Σημίτη και περιγράφουν με σαρκαστικά σχόλια, «ευρωπαϊστές» αυτοί, το νέο «americastyle» ΠΑΣΟΚ του «Γιωργάκη» με τον αόρατο πολιτικό μανδύα του).
Αμήχανοι οι «ειδικοί» του κ. Γ. Παπανδρέου
Πολύ δύσκολα είναι, φυσικά, τα πράγματα και για τους τέσσερις της «αμφίπλευρης διεύρυνσης». Ολοι τους υποφέρουν, όταν καλούνται να μιλήσουν δημοσίως για το σημαντικό πολιτικό νόημα της «υπέρβασης» που αποφάσισε ο κ. Γ. A. Παπανδρέου, καλώντας τους για συνεργασία με το «νέο» ΠΑΣΟΚ. Καθόλου περίεργο δεν είναι, βεβαίως, το ότι μπερδεύουν τα λόγια τους, καθόλου περίεργο και το ότι σε κάθε τηλεοπτική εμφάνισή τους προκαλούν καγχασμούς στο «γαλάζιο» κοινό, οργή και αμηχανία στό «πράσινο», καθόλου περίεργο το ότι δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται και να… μη βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ εξαιτίας τού ότι αρχηγός του είναι ο (υπεράνω του κόμματος…) κ. Παπανδρέου…
Εμφανιζόμενος, τέλος, σε τηλεοπτικές επομπές, ο ίδιος ο κ. Γ. A. Παπανδρέου ως μετα-μοντέρνος αρχηγός ενός κόμματος χωρίς καμιά πολιτική σταθερά, στο οποίο «όλοι και όλα χωρούν», όλοι μπορεί να συνυπάρχουν ως «φίλοι» και στο οποίο «όλα συζητούνται», χειροτερεύει τα πράγματα για όλα τα στελέχη του κόμματός του, που δεν αποτελούν μέρος της νέας «παρέας» που σχηματίζεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Λογικό είναι συνεπώς και να αναρωτιούνται οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι πολίτες το πώς θα ήταν δυνατόν να προκύψει μέσα από ένα κόμμα χωρίς συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις ένα στοιχειωδώς αξιόπιστο κυβερνητικό σχήμα. Απέναντι σε μια φιλελεύθερη «κεντροδεξιά» Νέα Δημοκρατία, η «life style» πολιτική «μουτζούρα» του κ. Γ. Ανδρ. Παπανδρέου θέτει δικαίως πολλά και καθόλου ευχάριστα ερωτήματα μέσα στο ΠΑΣΟΚ και προκαλεί διάφορες αρνητικές σκέψεις σε χώρους της κοινής γνώμης. Διόλου παράξενο, λοιπόν, το ότι η ηγεσία Γ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε προ διημέρου σε ένα παγωμένο «ντους» με τη δημοσίευση των τελευταίων, κατά νόμον, προεκλογικών δημοσκοπήσεων. H κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι σε αυτήν τη φάση πολύ σκληρή για να ελεγχθεί κατά τις προεκλογικές επιθυμίες του «νέου» ΠΑΣΟΚ από τους «επικοινωνιολόγους» και του «ειδικούς» του επιτελείου που εργάζεται για το «Παιδί της Αλλαγής».