Προσφιλής στα δύο μεγάλα κόμματα ήταν η λέξη «αλλαγή» στην προεκλογική μάχη που παρακολουθήσαμε εφέτος. Βρέθηκε στα χείλη αρχηγών και στελεχών σε όλες τις δημόσιες ομιλίες τους και η κάθε πλευρά έδωσε μάχη σκληρή για να πείσει τα ακροατήριά της πως εκείνη αποτελεί τον εγκυρότερο και ισχυρότερο φορέα «αλλαγής». H ηγεσία της Ν.Δ. υπογράμμιζε συνεχώς πως έχει έρθει η ώρα για «πολιτική αλλαγή» στον τόπο, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διαφήμισε ενθουσιωδώς τη δική της πρόθεση για «μεγάλη αλλαγή», για «τρίτη αλλαγή» (από το 1981).
Καθολικό αίτημα
Δεν ήταν χωρίς λόγο που οι δυο ηγεσίες «δούλεψαν» προεκλογικά πάνω σε αυτή τη λέξη. Και ο κ. K. Καραμανλής και ο κ. Γ. A. Παπανδρέου και οι συνεργάτες τους, που σχεδίασαν προεκλογικές τακτικές γνώριζαν πολύ καλά στο ξεκίνημα της μάχης, ότι το αίτημα για μια πολιτική Αλλαγή είναι ισχυρότατο πλέον και σχεδόν καθολικό στην ελληνική κοινωνία. Κρίνοντας από το γενικότερο κοινωνικό «κλίμα» στην Ελλάδα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει σήμερα, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας πολίτης με αληθινά παραγωγικά αιτήματα που να μη θεωρεί απαραίτητο ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, ένα νέο σύστημα οικονομικο-διοικητικό που θα διεύρυνε την παραγωγική βάση, και ένα σταθερό πλαίσιο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος στην καθημερινή πράξη.
Δεν υπάρχει παραγωγικός Ελληνας πολίτης που να μην έχει καθαρά αντιληφθεί, ότι το κομματικοποιημένο κράτος, εφθαρμένο και σε πολλά σημεία του διεφθαρμένο και τα οικονομικο-πολιτικά «διαπλεκόμενα» που άνθησαν επί «εκσυγχρονισμού» έχουν γεμίσει με «τρύπες» τη Δημοκρατία μας, ενθαρρύνουν την ανομία και στρεβλώνουν κάθε προσπάθεια για πραγματική ανάπτυξη με κοινωνικό αντίκρισμα.
Εθνικώς απαραίτητη
Η πολιτική αλλαγή είναι εθνικώς απαραίτητη σήμερα. Αν η χώρα θα συνέχιζε από αύριο να κυβερνάται από δυνάμεις, όπως αυτές που αναδείχτηκαν μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» της τελευταίας οκταετίας, αν η χώρα θα συνέχιζε να παράγει το μοντέλο «ανάπτυξης» και κοινωνικής «ευημερίας» όπως αυτό που παρήγαγε και διαφήμιζε στην ελληνική κοινωνία ο άξεστος, νεόπλουτος πολιτικός και παραπολιτικός κύκλος των «εκσυγχρονιστών», αν στη χώρα θα συνέχιζαν από αύριο να ορίζουν το τι είναι πολιτική, τι οικονομία και τι ανάπτυξη τα άπληστα «διαπλεκόμενα», τότε μόνο σε μια χώρα με σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα δεν θα ζούσαν πλέον οι Ελληνες πολίτες, οι οποίοι δεν επιθυμούν να σταδιοδρομούν ως αετονύχηδες, ως «λαμόγια», ως μιζαδόροι ή ως τρακαδόροι.
Από το στρατόπεδο των δημιουργών της εθνικής κατάστασης, που σήμερα βιώνει ποικιλοτρόπως η ελληνική κοινωνία προβλήθηκε μια διάθεση για «αλλαγή» και για «ανατροπή», χωρίς να προσδιορίζεται τι θα άλλαζε ακριβώς και τι θα ανατρεπόταν προσεχώς. Για την ηγεσία Γ. A. Παπανδρέου τα «διαπλεκόμενα» είναι μόνον ένας «νεολογισμός» και το πρόβλημα της διαφθοράς στον δημόσιο χώρο έχει να κάνει μόνο με τις υποχρεωτικές επαφές των πολιτών με το Κράτος. Και με τις συμπεριφορές τους πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έδειξαν και κατά την προεκλογική περίοδο ότι θεωρούν πλέον την περαιτέρω παραμονή της παράταξής τους στην εξουσία σαν κάτι το αυτονοήτως απαραίτητο για την πρόοδο και την ευημερία των Ελλήνων.
Κάτι «σάπιο» παρήχθη
Αυτός ο άκρατος πολιτικός εγωισμός -που επιβεβαιώνει απολύτως τον «καθεστωτικό» χαρακτήρα και του «νέου» ΠΑΣΟΚ- σε συνδυασμό με την αδιαφορία που δείχνει και η νέα ηγεσία του κόμματος για θέματα πολιτικής ηθικής καθιστούν όντως επείγουσα την ανάγκη για πολιτική αλλαγή. Οταν μετά από μια δεκαετία διακυβέρνησης της χώρας από ένα κόμμα, που μάλιστα εμφανίστηκε από το 1996 ως δύναμη εκσυγχρονισμού, τα πράγματα οδηγούνται τελικώς στο να είναι επιτακτικό στην κοινωνία μας το αίτημα του σεβασμού των νόμων, της λειτουργίας και των αποφάσεων των κατά το Σύνταγμα οριζόμενων θεσμικών οργάνων της πολιτείας, τότε σίγουρα κάτι «σάπιο» παρήχθη απ’ τον πολιτικό οργανισμό του ΠΑΣΟΚ.
1Ποτέ άλλοτε απ’ τη Μεταπολίτευση του 1974 δεν καταπατήθηκαν σε τέτοια έκταση και διάρκεια νόμοι της χώρας, ποτέ άλλοτε δεν υποβαθμίστηκαν τόσο θεσμοί και μηχανισμοί ελέγχων της νομιμότητας, ποτέ άλλοτε δεν αναδείχθηκε τόσο επιτακτική μέσα από την κοινωνία η ανάγκη για επαναφορά της έννοιας της πολιτικής ηθικής στη δημόσια σκηνή, ποτέ άλλοτε οι πολιτικά ενάρετοι πολιτικοί δεν βρέθηκαν σ’ ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον με το ήθος τους χλευαζόμενο απ’ ό,τι όριζαν ως σύγχρονη «ρεαλιαστική» πρακτική, (μέσω και ουκ ολίγων MME), τα πεινασμένα, άξεστα «διαπλεκόμενα», ποτέ άλλοτε το πρότυπο του νομιμόφρονος πολίτη δεν κατέληξε να εκπροσωπεί μόνον τον τύπο ενός ιδιαίτερου «κορόιδου» στα μάτια της πολιτικής τάξης που κυβέρνησε τον τόπο τόσον καιρό.