O Εύξεινος Πόντος υπήρξε από την αρχαιότητα περιοχή πυκνής ελληνικής εγκατοίκησης. Εκτός από το πλήθος των παροικιών υπήρχαν και δύο σημαντικές μητροπολιτικές περιοχές των Ελλήνων: ο μικρασιατικός Πόντος και η Κριμαία. Ειδικά ο Πόντος, όπως η Πελοπόννησος, η Ανατολική Θράκη, η Κρήτη και η Κύπρος, υπήρξε περιοχή μεγάλης συγκέντρωσης ελληνικού πληθυσμού. H περιοχή κατελήφθη από τους Οθωμανούς το 1461. Αρκετούς αιώνες αργότερα, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου, οι περιοχές αυτές θα προσελκύσουν πλήθη Ελλήνων από κάθε γωνιά του ελληνικού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Οδησσό θα δημιουργηθεί, το 1814, η σημαντικότερη μυστική οργάνωση του υπόδουλου Ελληνισμού, η «Φιλική Εταιρεία», ενώ οι ρωσικές πόλεις του βόρειου Εύξεινου Πόντου θα έχουν ιδιαίτερο ρόλο στα επαναστατικά πράγματα των Ελλήνων.
Μεταξύ των μυημένων στον μικρασιατικό Πόντο φαίνεται να συμπεριλαμβάνονταν και κρυπτοχριστιανοί. Σημαντική εκπρόσωπος της ποντιακής συμμετοχής υπήρξε η οικογένεια των Υψηλαντών, η οποία, όπως και η άλλη ποντιακή οικογένεια των Μουρούζηδων, έδωσε τα πάντα στον Αγώνα. H οικογένεια των Υψηλαντών ενσάρκωσε με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο το γεγονός της στράτευσης όλων των Ελλήνων στο στόχο της πολιτικής αποκατάστασης του υπόδουλου γένους.
Μόρφωση και ευφυΐα
Το πιθανότερο είναι να κατάγονται από το χωριό Υψηλή της περιοχής του Οφεως του μικρασιατικού Πόντου. H ιστορική αυτή οικογένεια συνδέθηκε και τους Κομνηνούς και συνέβαλε στην εδραίωση του κράτους της Τραπεζούντας που ιδρύθηκε μετά την Αλωση της Πόλης από τους Φράγκους, το 1204. Μετά την κατάληψη του Πόντου από τους Οθωμανούς το 1461 η οικογένεια των Υψηλαντών βρέθηκε στο περιθώριο. Το 1665 ο Αντίοχος Κομνηνός θα μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. H οικογένεια θα έχει εφεξής σημαντικό ρόλο εξαιτίας της μόρφωσης που λάμβαναν τα μέλη της και της ευφυΐας που τα χαρακτήριζε. O πατέρας του Αλέξανδρου και του Δημήτριου Υψηλάντη, ο Κωνσταντίνος, υπήρξε συνεχιστής των εθνικών ενεργειών και των σκέψεων για την απελευθέρωση των χριστιανών της Ανατολής. O διορισμός του ως ηγεμόνος της Μολδοβλαχίας του έδωσε τη δυνατότητα να επιχειρήσει την υλοποίηση των σχεδίων του με διάφορους διπλωματικούς και άλλους χειρισμούς. Τελικά πέθανε φυγάς, καταδιωκώμενος από τους Οθωμανούς, στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. Λίγο πριν από τον θάνατό του έδωσε την περίφημη παρακαταθήκη στον πρωτότοκο Αλέξανδρο: «Υιέ μου, μη λησμονήσεις ότι οι Ελληνες μόνον εις εαυτούς πρέπει να στηρίζονται όπως γίνουν ελεύθεροι».
Ο Ιερός Λόχος
Ο Αλέξανδρος ανέλαβε τη γενική αρχηγεία της Φιλικής Εταιρείας. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1822 πέρασε τον Προύθο επικεφαλής μερικών μόνο αντρών. Στις 24 Φεβρουαρίου κήρυξε την Επανάσταση. H προκήρυξή του είχε την επιγραφή «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». O συνολικός στρατός του Υψηλάντη έφτανε τις 7.500 χιλιάδες άντρες, από τους οποίους οι 2.500 ήταν ιππείς. Στις δυνάμεις αυτές συμπεριλαμβανόταν και το επίλεκτο στρατιωτικό σώμα με την επωνυμία Ιερός Λόχος. Ως αποτέλεσμα της διαφωνίας με τον τοπικό Ρουμάνο ηγέτη Βλαδιμηρέσκου και της καταγγελίας της Επανάστασης από τη Ρωσία, τα οθωμανικά στρατεύματα μπόρεσαν να την καταβάλουν. H κρίσιμη μάχη έγινε στο Δραγατσάνι στις 7 Ιουνίου. H ηρωική αντίσταση και η θυσία του Ιερού Λόχου με επικεφαλής τον Νικόλαο Υψηλάντη σήμαναν την καταστολή της εξέγερσης. Περισσότεροι από 200 Ιερολοχίτες έπεσαν στη μάχη και 37 αιχμαλωτίστηκαν, για να αποκεφαλιστούν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Σώθηκαν 136, οι οποίοι θα καταλήξουν στις ρωσικές φυλακές. O Αλέξανδρος Υψηλάντης θα συλληφθεί από τους Αυστριακούς και θα παραμείνει στη φυλακή μέχρι το 1827.
Από τους διασωθέντες Ιερολοχίτες εκτιμάται ότι οι 19 κατάγονταν από τον Πόντο. O Αχιλλέας Ανθεμίδης αναφέρει ότι ο σουλτάνος θεώρησε τον Ιερό Λόχο ως ευξεινοποντιακή στρατιωτική μονάδα και ότι με αυτήν την πρόφαση εξόντωσε τους προκρίτους της Αργυρούπολης του Πόντου. Αναφέρει επίσης ότι με φιρμάνι απαγορεύτηκε στον πληθυσμό της Αργυρούπολης και άλλων περιοχών να υδροδοτείται από τις βρύσες κατά την επέτειο της μάχης του Δραγατσανίου.
Στις πρώτες μάχες
Σημαντικό ρόλο στην ελληνική Επανάσταση θα παίξει και ο Δημήτριος Υψηλάντης, δευτερότοκος γιος του Κωνσταντίνου. O αδελφός του Αλέξανδρος, αρχηγός των Φιλικών, τον απέστειλε στην Πελοπόννησο που είχε ήδη ακολουθήσει την επανάσταση ως «πληρεξούσιος του Γενικού Επιτρόπου». Συμμετείχε στις πρώτες μάχες του Αγώνα κατά των Τούρκων. Πολιόρκησε την Τρίπολη, εκστράτευσε για την υπεράσπιση του Κορινθιακού Κόλπου, καθοδήγησε την έφοδο κατά του Ναυπλίου, προκάλεσε την πτώση του Ακροκορίνθου. Δυόμισι μήνες μετά την κήρυξη της Επανάστασης, ο Δημήτριος Υψηλάντης έφερε από την Τεργέστη στην Ελλάδα το πρώτο ξύλινο πιεστήριο. H πρώτη έντυπη εφημερίδα της ελεύθερης Ελλάδας εκδίδεται στις 2 Αυγούστου 1821 στην Καλαμάτα με εκδότη τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τυπογράφο τον Κωνσταντίνο Τόμπρα από τις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας.
Με την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα, ο Υψηλάντης υπήρξε ένας βασικός του υποστηρικτής. Ανέλαβε αρχιστράτηγος Ανατολικής Ελλάδας και την εκκαθάρισε με μάχες από τους Οθωμανούς. H μάχη της Πέτρας υπήρξε η επιφανέστερη των νικών του και μία από τις σημαντικότερες της Επανάστασης. Τα οφέλη ήταν μεγάλα σε ηθικό και στρατιωτικό επίπεδο. Απελευθερώθηκε πλήρως η Στερεά Ελλάδα έως την Αλαμάνα, εκτός από την Αθήνα, την Εύβοια και το φρούριο της Χαλκίδας που βρισκόταν στη βοιωτική ακτή. H νικηφόρος μάχη της Πέτρας, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1828, επισφράγισε τον υπέρ της ελευθερίας Αγώνα των Ελλήνων, ο οποίος άρχισε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη τον Φεβρουάριο του 1821 στη Μολδοβλαχία και ολοκληρώθηκε από τον αδελφό του Δημήτριο στη Βοιωτία.
Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερα συμβολική σημασία αναδεικνύοντας πρωτίστως το πανελλήνιο του Αγώνα. H μάχη της Πέτρας ήταν ιδιαιτέρως σημαντική και για τον κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να διεκδικήσει σε διπλωματικό επίπεδο την ενσωμάτωση της Στερεάς Ελλάδας στην υπό σύσταση ελληνική επικράτεια. Τα τρία Πρωτόκολλα του Λονδίνου λίγο αργότερα (22/1 ή 3/2/1830) θα επισφραγίσουν τη θετική αυτή εξέλιξη.
