H Τουρκία εκτιμά ότι δεν κέρδισε μόνον την πολύ ουσιώδη μάχη των διεθνών εντυπώσεων, αλλά και τη μάχη της ουσίας στο Κυπριακό. Και αν έως ένα βαθμό το επιχείρησε, τελικά, η Αγκυρα, το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να κρύψει τον (πάντως όχι επιθετικά εκφραζόμενο – και αυτό ήταν μια ακόμη επιτυχία) ενθουσιασμό της για το τελικό αποτέλεσμα της μακράς διπλωματικής διαδρομής που διένυσε το Σχέδιο μέχρι να φτάσει να μη γίνει δεκτό στη Λουκέρνη. Στην ουσία, η Τουρκία θεωρεί ότι τελικά νομιμοποιείται η εισβολή του 1974 και τα αποτελέσματά της δεν έχουν πια το ανάθεμα, αλλά τις ευλογίες της διεθνούς κοινότητας…
Αν και, ειδικά μετά τη δεύτερη ημέρα, οι Τούρκοι προσπάθησαν να είναι φειδωλοί σε εκδηλώσεις ενθουσιασμού, στην Αγκυρα εκτιμούν ότι πέτυχαν έναν διπλωματικό θρίαμβο, ο οποίος συνίσταται στο ότι αφενός η τελική εκδοχή του Σχεδίου ήταν πολύ ευνοϊκότερη γι’ αυτούς απ’ ό,τι οι προηγούμενες και, αφετέρου, γιατί «τίναξαν από πάνω τους», όπως λέγεται χαρακτηριστικά, το βάρος της απορριπτικότητας. Και αυτό, όπως πιστεύουν στην Αγκυρα, μεταφράζεται τόσο σε ένα στοιχείο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής προσπάθειας μα και της ευρύτερης εικόνας της Τουρκίας (που την ίδια ακριβώς στιγμή βάλλεται σκληρά από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα), όσο και σε μια δυνατότητα να τεθεί σε νέα πλέον βάση η διεθνής υπόσταση του ψευδοκράτους, στην περίπτωση που, όπως είναι πολύ πιθανόν να συμβεί, οι Ελληνοκύπριοι ψηφίσουν «όχι».
Γι’ αυτούς τους δύο λόγους, τώρα, το μεγάλο μέλημα τόσο της τουρκικής κυβέρνησης όσο και του πρωθυπουργού του ψευδοκράτους είναι να εξασφαλίσουν ότι η απόρριψη θα έρθει μόνο από τον Νότο. Ετσι, ο μόνος τους «αντίπαλος» αυτήν τη στιγμή είναι ο ίδιος ο Ντενκτάς και τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει είναι δύο.
Αφενός να ξεκινήσει εκστρατεία υπέρ του «όχι» με δύο πολιορκητικούς κριούς: τους Τουρκοκύπριους που μπορεί να μετακινηθούν αν γίνει δεκτό το Σχέδιο, καθώς και κάποια από τα μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας, που βλέπουν το θέμα και υπό μίαν πολύ διαφορετική, δυσάρεστη γι’ αυτούς, διάσταση: Ως ένα θρίαμβο του Ερντογάν και γενικά του πολιτικού κόσμου, που έτσι κερδίζει «πόντους» έναντι του στρατιωτικού κατεστημένου.
Πώς όμως κατάφερε η Τουρκία να αντιστρέψει τα πράγματα την τελευταία στιγμή και να πετύχει αυτό που στην Αγκυρα θεωρείται θρίαμβος, «έργο τέχνης» της τουρκικής διπλωματίας; Πηγές στην τουρκική πρωτεύουσα δεν κρύβουν ότι όλα αυτά δεν επετεύχθησαν φυσικά στη χιονισμένη Λουκέρνη. Α
πλώς, εκεί «επισημοποιήθηκαν» τα αποτελέσματα μιας σιωπηρής στρατηγικής, που χτίστηκε πάνω στο… κενό. Στο κενό εξωτερικής πολιτικής που κυριάρχησε κατά την ελληνική προεκλογική περίοδο, όταν, τους δύο τελευταίους κρίσιμους μήνες, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, η Τουρκία, όπως λένε χαρακτηριστικά, «έπαιζε μονότερμα» στο Κυπριακό, με την Ελλάδα απούσα.
Σημειώνουν μάλιστα τις δύο καθοριστικές συναντήσεις που, με τη βοήθεια πυκνής διπλωματικής δραστηριότητας, οδήγησαν στην αλλαγή ισορροπίας στο Σχέδιο: Εκείνες του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν με τον γενικό γραμματέα του OHE Κόφι Ανάν, στο Νταβός, και με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους, στην Ουάσιγκτον, οι οποίες έμειναν εντελώς «αναπάντητες» από ελληνικής πλευράς, καθώς η Ελλάδα όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα πρακτικά δεν είχε υπουργό Εξωτερικών, αφού ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν απολύτως αφοσιωμένος στον προεκλογικό του αγώνα, όπως άλλωστε και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης…