Συγκλονιστική η έκταση της νίκης του «όχι» στο κυπριακό δημοψήφισμα, του περασμένου Σαββάτου. Εστειλε μήνυμα εθνικής αξιοπρέπειας προς όλους τους λαούς του κόσμου και ταυτόχρονα παρέλυσε εν τη γενέσει κάθε κίνηση εκ των υστέρων αμφισβήτησης της ετυμηγορίας των Ελληνοκυπρίων. Αφησε έκθετους στα μάτια των προϊσταμένων τους κάθε λογής μεγαλόσχημους ανωτάτους υπαλλήλους τύπου Αλβαρο ντε Σότο του OHE, Τόμας Γουέστον του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή Γκίντερ Φερχόιγκεν της E.E., οι οποίοι αλαζονικά νόμιζαν και διακήρυσσαν ότι μέσω της συνδιαλλαγής τους με τους πολιτικούς ηγέτες είχαν εκ των προτέρων διασφαλίσει το «ναι» και των ψηφοφόρων. Το ηχηρό 76% έθεσε οριστικό τέλος στις αυταπάτες και τους κομπασμούς τόσο αυτών, όσο και της ξαφνικά εμφανισθείσης πληθώρας, αν όχι πλημμυρίδας Ελλήνων επωνύμων φανατικών υποστηρικτών του «ναι», οι οποίοι κατά σύμπτωση ταυτίζονταν σχεδόν απολύτως με τους προπαγανδιστές του αλήστου μνήμης «σημιτικού εκσυγχρονισμού».
Η συντριπτική νίκη του «όχι» απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν κατηγορηματικά το σύνολο του Σχεδίου Ανάν, όπως τους παρουσιάστηκε, όχι απλώς κάποια πλευρά του. Οσο και αν οι πολιτικοί για λόγους σκοπιμότητας αποφεύγουν να το ομολογήσουν ανοιχτά, οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν εκ βάθρων το Σχέδιο Ανάν, απέρριψαν το εξαμβλωματικό κρατικό μόρφωμα -προτεκτοράτο που αποτελεί τη βάση αυτού του Σχεδίου. Οι Ελληνοκύπριοι αρνήθηκαν με την ψήφο τους να μετατρέψουν την έστω ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία σε Βοσνία ή Κόσοβο, όπως επιτάσσει το Σχέδιο Ανάν, δεν διαφώνησαν απλώς με το ποσοστό των προσφύγων που θα επιστρέψει ή με το ακριβές ποσοστό του εδάφους που θα κρατήσουν οι Τουρκοκύπριοι.
Οι επισημάνσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχεια. Κάθε νέο σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού, που θα υποβληθεί στο μέλλον οφείλει να είναι ουσιωδώς διαφορετικό από εκείνο του Ανάν, προκειμένου να ανταποκρίνεται στη λαϊκή ετυμηγορία.
Ως εκ τούτου αγγίζουν τα όρια του θεάτρου του παραλόγου ορισμένες εξωφρενικές απόπειρες δήθεν ερμηνείας του αποτελέσματος, όπως εκείνες του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφια, ότι το πρόβλημα συνίστατο στο να δοθούν εγγυήσεις ότι… θα εφαρμοστεί οπωσδήποτε το Σχέδιο που ο λαός απέρριψε με 76%!
Θράσος ηττημένων
Θα αποτελέσει πρόκληση προς τη βούληση των Ελληνοκυπρίων οποιαδήποτε απόπειρα να τους βάλουν να ξαναψηφίσουν για το ίδιο Σχέδιο Ανάν, «φτιασιδωμένο» με ορισμένες ασήμαντες, επιφανειακές τροποποιήσεις.
Εν πρώτοις προδίδει βαθύτατα αντιδημοκρατική νοοτροπία και μόνη η συζήτηση περί διενέργειας δεύτερου δημοψηφίσματος, αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του πρώτου, επειδή αυτά δεν ήταν αρεστά σε κάποιους κύκλους.
Τον Ιούνιο του 1992, με το εντελώς οριακό ποσοστό του 50,7% οι Δανοί πολίτες απέρριψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ουδείς διενοήθη να θεωρήσει «ανεπαρκές» το ποσοστό της νίκης, όπως διάφοροι παρ’ ημίν «εκσυγχρονιστικοί» φωστήρες είχαν εκ των προτέρων διακηρύξει ότι αν το «όχι» νικούσε με λιγότερο από 65% έναντι 35%, τότε θα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει δεύτερο δημοψήφισμα. Οχι μόνο αυτό, αλλά ο κολοσσός της E.E. των 350 εκατομμυρίων ανθρώπων έσπευσε αμέσως σε διαπραγματεύσεις με τη μικρή Δανία των 5 εκατομμυρίων και της παραχώρησε εξαίρεση από τους κορυφαίους τομείς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταξύ των οποίων και την ONE και την άμυνα, όπως ζητούσε η Κοπεγχάγη. Μόνο αφού ικανοποιήθηκαν οι όροι των Δανών εκλήθησαν εκ νέου σε δημοψήφισμα, οπότε και ενέκριναν την τροποποιημένη για τη χώρα τους Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Αντιστοίχως, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, οι Γάλλοι ενέκριναν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ με το εξίσου οριακό ποσοστό του 51% έναντι 49%. Ουδέποτε οι ηττημένοι έβαλαν εκ νέου θέμα δημοψηφίσματος, αν και ήταν βέβαιο, μόλις λίγους μήνες αργότερα, ότι το «όχι» θα επικρατούσε εύκολα.
Εδώ όμως είχαμε το εξοργιστικό φαινόμενο οι συντριπτικά ηττημένοι υποστηρικτές του «ναι», παρά την κατατρόπωσή τους στις κάλπες, να επιμένουν να… υποδείξουν την ακολουθητέα εξωτερική πολιτική!
Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό το θράσος των ηττημένων, οι οποίοι αντί να παραμερίσουν και να αφήσουν τους νικητές του «όχι» να διαχειριστούν την επικράτηση της γραμμής τους, ασκώντας κριτική από τη θέση της μειοψηφίας του 25%, αυτοί επιδιώκουν να καταστήσουν την ηττοπαθή αντίληψή τους εθνική πολιτική.
Υπονόμευση Παπαδόπουλου
Τα αλαζονικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν αντιλαμβάνονται ότι η αμετροέπειά τους έχει οδηγήσει σε αναίτια πλήρη ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με το ηττημένο «ναι». Μόνοι τους δηλαδή προκάλεσαν την εικόνα μιας δεύτερης ήττας του ΠΑΣΟΚ, ακόμη πιο συντριπτικής αυτή τη φορά, μέσα σε δύο μήνες. Καθώς μια νέα εκλογική ταπείνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαγράφεται στον ορίζοντα με τις ευρωεκλογές του επόμενου μήνα, πληθαίνουν τα ερωτήματα για τις πολιτικές ικανότητες της νέας ηγετικής του ομάδας.
Αυτό όμως είναι ασήμαντο σε σχέση με το θέμα μας. Το σημαντικό είναι τι μέλλει γενέσθαι στο Κυπριακό και αυτό συναρτάται στενά με την πολιτική ισχύ της κυπριακής ηγεσίας, πέρα φυσικά από τη γραμμή της.
Εδώ έχουμε μια ρευστή και επικίνδυνη κατάσταση. Με το 76% του «όχι» ο πρόεδρος T. Παπαδόπουλος είναι αναμφισβήτητα κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Κύπρο, έχοντας απευθείας αναφορά και επιρροή στη βάση όλων των κομμάτων. Αυτό όμως προκαλεί αντιδράσεις στις ηγεσίες των κομμάτων, ιδίως στα ηγετικά στελέχη που ήταν με το «ναι» και τώρα η θέση τους απειλείται σοβαρά από την εσωτερική διαπάλη.
Οι ηγέτες αυτοί, ενθαρρυνόμενοι και δελεαζόμενοι από τους Αμερικανοβρετανούς και έχοντας ισχυρή υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι μόνο, συμμετέχουν πρόθυμα και δραστήρια σε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια δραστικής υπονόμευσης του κύρους του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας T. Παπαδόπουλου. Προβάλλοντας τον στόχο του εξαναγκασμού του σε παραίτηση (η θητεία του λήγει στις αρχές του 2008), στην πραγματικότητα επιδιώκουν να τον πειθαναγκάσουν να μεταβληθεί αυτός σε φορέα μεταστροφής των Ελληνοκυπρίων υπέρ του Σχεδίου Ανάν!
Γνωρίζουν ότι μετά την ανάδειξή του σε σύμβολο του «όχι», μόνο αυτός έχει το ηθικό ανάστημα και το πολιτικό κύρος να επιχειρήσει να περάσει το «ναι» με πιθανότητες επιτυχίας.
Η καλλιέργεια σύγχυσης -ιδίως στην Ελάδα όπου υπάρχει πλήρης άγνοια για τα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα της Κύπρου- υπηρετεί τον στόχο της έμμεσης υπονόμευσης του κύρους του T. Παπαδόπουλου.
Η υπερπροβολή π.χ. από τα ελληνικά MME του φανατικού υποστηρικτή του «ναι» τέως προέδρου Γ. Βασιλείου, ουδέποτε συνοδεύτηκε από τη διευκρίνιση ότι ο κ. Βασιλείου ηγείται κόμματος που έχει αυτόν ως μοναδικό βουλευτή, αφού πήρε μόλις το 2,59% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του 2001.
Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η έντονη φημολογία πως η ΗΠΑ έχουν υποσχεθεί στον γ.γ. του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφια την υποστήριξή τους για την προώθησή του στην προεδρία του νέου κράτους-προτεκτοράτου, αν περάσει το Σχέδιο Ανάν!
Αγώνας μέσα στην Ε.Ε.
Ολα αυτά δεν θα ήταν καν άξια αναφοράς σε εφημερίδες εκτός Κύπρου, αν δεν είχαν πολύ μεγάλη σχέση με την πορεία και την τελική έκβαση του Κυπριακού στο νέο πλαίσιο της E.E., στο οποίο κινείται από χθες και επίσημα πλέον η Κυπριακή Δημοκρατία.
Μέχρι τώρα οι συζητήσεις περί το Κυπριακό οξύνονταν μόνον κάθε οκτώ-δέκα χρόνια, όταν ο OHE παρουσίαζε κάποιο λιγότερο ή περισσότερο επεξεργασμένο σχέδιο (π.χ. «δείκτες Κουέγιαρ», «δέσμη ιδεών Γκάλι», «Σχέδιο Ανάν»). Στο μεσοδιάστημα τα πράγματα κυλούσαν χωρίς εξάρσεις, με εξαίρεση κάποιες προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας.
Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. H κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι μέσα στην E.E. η τύχη της Κύπρου θα παίζεται κυριολεκτικά κάθε μέρα. Κάθε συνεδρίαση του συμβουλίου υπουργών, κάθε συνεδρίαση της Κομισιόν ή άλλων επιτροπών, κάθε συνεδρίαση των μονίμων αντιπροσώπων θα αποτελεί δυνάμει ένα πεδίο μάχης, όπου σιγά σιγά μερικές φορές χωρίς καν να γίνεται άμεσα αντιληπτό, θα διαμορφώνεται ντε φάκτο το πλαίσιο επίλυσης του Κυπριακού.
Αυτός ο αγώνας θα είναι αέναος, τρομερά εξαντλητικός και απαιτεί επίπεδο επαγρύπνησης και πολιτικής τεχνογνωσίας που ουδέποτε μέχρι τώρα είχε απαιτηθεί από τη Λευκωσία. H εβδομάδα που κύλησε ήταν ήδη μια πρώτη δοκιμασία, μια προειδοποιητική βολή. Οι Κύπριοι μπορεί να είναι ανυπέρβλητοι Ανατολίτες στα παζάρια, αλλά ο τρομερός γραφειοκρατικός μηχανισμός της E.E., παίρνοντας ολοένα και περισσότερες αποφάσεις με πλειοψηφία, μπορεί να τους τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, αν επαναπαυθούν.
Φυσικά, καμιά από τις καταστροφές που υποκριτικά πρόβλεπαν οι υποστηρικτές του «ναι» δεν επέπεσε επί της κεφαλής των Κυπρίων μετά το «όχι» που είπαν στο δημοψήφισμα.
Οχι μόνο καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έσπευσε να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, αλλά ακόμη και ο απεχθής Φερχόιγκεν επαναλαμβάνει όλη την εβδομάδα ότι οποιαδήποτε επαφή της Κομισιόν με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως έμμεση αναγνώριση τουρκοκυπριακής κρατικής οντότητας.
Ο ίδιος ο Γερμανός επίτροπος χαρακτήρισε «ανοησίες»(!) την επίσημη πρόταση του Τουρκοκύπριου «πρωθυπουργού» Ταλάτ προς τον Ιρλανδό προεδρεύοντα της E.E. πρωθυπουργό Μπέρτι Αχερν, να «παγώσει» η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην E.E. μετά το «όχι».
Ψυχραιμία
Οι διάφοροι παράγοντες της E.E. άρχισαν να ανακρούουν πρύμναν, όπως είχαμε προβλέψει. Θα επανέλθουν δριμύτεροι, θα μετρήσουν αντιστάσεις, θα πιέσουν, θα δελεάσουν, θα υποχωρήσουν. Το παιχνίδι αυτό είναι χωρίς τέλος, αλλά πάντα έχει σκοπό και αποτελέσματα.
Απαιτείται ψυχραιμία, επιμονή, ήρεμη αποφασιστικότητα. Με 76% «όχι» η E.E. είναι υποχρεωμένη να φέρει στο τέλος άλλο σχέδιο! Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία, αρκεί η κυπριακή κυβέρνηση να μην υποχωρήσει νωρίτερα.
Δεν χρειάζεται καμιά βιασύνη. Αποτελεί καθαρή ανοησία ο ισχυρισμός πως δήθεν πρέπει να βρεθεί λύση μέχρι τον Δεκέμβριο. Από πού και ώς πού! Απολύτως τίποτα δεν επιβάλλει κάτι τέτοιο.
Η Λευκωσία πρέπει να απαιτεί ανυποχώρητα καλύτερο σχέδιο, όσα χρόνια και αν χρειαστούν γι’ αυτό. Αρκεί παράλληλα να δουλεύει μεθοδικά προς την κατεύθυνση αυτή, αξιοποιώντας τις νέες, ισχυρότερες θέσεις της.
Κύριο όπλο της το 76% του «όχι» το οποίο κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, αν το προφυλάσσουν φυσικά εκείνοι στους οποίους έχει ανατεθεί η διαχείρισή του, με επικεφαλής τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας T. Παπαδόπουλο.