Με «απειλές» ότι θα αποσύρει το ενδιαφέρον της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, απαντάει η Αγκυρα στις ευρωπαϊκές επισημάνσεις περί των ρητών και στοιχειωδών υποχρεώσεών της, για την τήρηση των οποίων μάλιστα ήδη έχει θέσει την υπογραφή της.
«Πλέον, η Τουρκία δεν έχει τίποτε περισσότερο να δώσει», δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός κ. Ερντογάν. Για να συμπληρώσει ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γκιούλ: «Εάν προτείνουν κάτι λιγότερο από την πλήρη ένταξη ή οποιουσδήποτε νέους όρους, θα φύγουμε. Και αυτή τη φορά θα είναι οριστικό».
Η αλήθεια είναι πως η E.E., στην παρούσα συγκυρία, δεν θέτει «νέους όρους». Απλώς υπογραμμίζει μέρος των υποχρεώσεων της Τουρκίας, τις οποίες η τελευταία έθεσε εν αμφιβόλω με τη δημόσια δήλωσή της ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Μία δήλωση που ουδείς εκ των «25» ζήτησε και με την οποία η Τουρκία:
Πρώτον, επέδειξε ασέβεια προς ένα πλήρες μέλος της E.E., μεταφέροντας ουσιαστικά το πρόβλημά της από το διμερές επίπεδο στο οποίο το είχε «εγκλωβίσει» επί δεκαετίες, σε ευρωπαϊκό, καθιστώντας το πρόβλημα σχέσεών της με την ίδια την Ενωση. Δεύτερον, εξώθησε ακόμη και τους υποστηρικτές της, εντός της E.E., να δηλώσουν πως, ανεξαρτήτως της στάσης της έναντι ενός κράτους, αναγνωρισμένου από τη διεθνή κοινότητα, θα πρέπει να μην κάνει εξαιρέσεις στην εφαρμογή των κανονισμών της Ενωσης. Στο πλαίσιο αυτό, την καλούν (σχετικές δηλώσεις έχουν κάνει τις τελευταίες ημέρες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της E.E.) εκτός των άλλων να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε μεταφορικά μέσα υπό κυπριακή σημαία.
Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια διπλή εμπλοκή την οποία απρόκλητα η ίδια η Τουρκία δημιούργησε, δίνοντας την εντύπωση ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η αρχή των διαπραγματεύσεων και όχι οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις. Διαφορετικά, θα συνειδητοποιούσε πως η επίμαχη δήλωσή της μπορεί να μην προκαλούσε αναβολή στην ορισθείσα από τον περασμένο Δεκέμβριο ημερομηνία (3/10) έναρξης των διαπραγματεύσεων, αλλά με κάθε βεβαιότητα θα δημιουργήσει πολύ γρήγορα υψηλότατα εμπόδια για την ομαλή διεξαγωγή τους.
Η Αθήνα
Στο νέο, δυσμενές για τη γείτονα, περιβάλλον, η ελληνική πλευρά επέλεξε τακτική «διαφορετικών ταχυτήτων»: Αρχικά, κράτησε εξαιρετικά (μέχρι παρεξηγήσεως) χαμηλούς τόνους. Επέμενε πεισματικά στην επισήμανση του «παραδόξου» της τουρκικής στάσης, αποφεύγοντας έστω και να σχολιάσει θέσεις τις οποίες εξέφραζαν άλλοι εταίροι και Ευρωπαίοι πολιτικοί. Στη συνέχεια και σε πολλά επίπεδα, διεξήγαγε ένα «διπλωματικό μαραθώνιο», προκειμένου να κρατηθεί ανοιχτός ο δίαυλος αλληλοενημέρωσης με τους «24».
Οταν δε, ήρθε η στιγμή των αποφάσεων (Συμβούλιο Μονίμων αντιπροσώπων, άτυπη Σύνοδος Υπουργών Εξωτερικών), εμφανίστηκε να θέτει υψηλά τον πήχυ. Και πάλι, όμως, με τρόπο που δεν ήταν δηλωτικός κάποιας αντίθεσης με την Τουρκία, αλλά υπερασπιστικός των αρχών της Ε.Ε.
«Θέλουμε μια πολύ ξεκάθαρη απόφαση. Πρέπει να καταγράφεται αποδοκιμασία της τουρκικής δήλωσης, να καταστεί σαφές ότι δεν παράγει έννομα αποτελέσματα, να υπάρχει σαφής μνεία ανάγκης εφαρμογής του Πρωτοκόλλου, καθώς και πρόβλεψη για το πώς θα γίνεται η επιτήρηση της διαδικασίας εφαρμογής, και να στέλνει σαφές μήνυμα ότι μόνο η Κυπριακή Δημοκρατία αναγνωρίζεται από την E.E. και τη διεθνή κοινότητα ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου», δήλωσε εξ αρχής ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών κ. Γιώργος Κουμουτσάκος, θέτοντας ξεκάθαρα το πλαίσιο εντός του οποίου θα πρέπει να κινείται η ευρωπαϊκή απάντηση στην Αγκυρα.