O τρόπος με τον οποίο οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς «χειρίστηκαν» τις κινητοποιήσεις της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας δεν αιφνιδίασε: Αποτελεί, τόσο ως προς την εμφάνιση, όσο και ως προς το περιεχόμενό του, χειρισμό ανάλογο εκείνων σε παρεμφερείς περιπτώσεις κατά το παρελθόν, ανεξαρτήτως ποιο κόμμα, Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ, ασκούσε κυβερνητική εξουσία.
Ιδιαιτέρως η ηγεσία του ΚΚΕ, ανεβάζοντας κατακόρυφα τους τόνους της αντιπαράθεσης με την «εξουσία», επιχείρησε για ακόμη μία φορά να αποκομίσει πολιτικά οφέλη, υιοθετώντας όχι μόνο το σύνολο των όποιων απεργιακών αιτημάτων. Αλλά και υποστηρίζοντας κάθε πρόταση «κλιμάκωσης του αγώνα», ακόμη και την πλέον ακραία εξ αυτών. H λογική αυτής της στρατηγικής υπακούει στο δόγμα ότι κάθε κοινωνική σύγκρουση με σκηνικό άλλοτε τα λιμάνια, άλλοτε τους εθνικούς δρόμους, άλλοτε τα τρακτέρ και κατά κανόνα τις δυνάμεις των MAT, προκαλεί φθορά στην εικόνα της κάθε κυβερνητικής παράταξης. Και συνεπώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπορούν να προσδοκούν πολιτικά κέρδη: Την ώρα της κινητοποίησης συμπάθειες και, αργότερα, τη στιγμή της κάλπης νέες ψήφους.
Ταυτόσημα επιχειρήματα
Αυτή η… γενική αρχή επέδρασε καταλυτικά στον πολιτικό λόγο τόσο του Περισσού όσο και της Κουμουνδούρου. Κομμουνιστικό Κόμμα και ΣΥΝ χρησιμοποιούσαν σχεδόν ταυτόσημα επιχειρήματα και πανομοιότυπα συνθήματα. O πολιτικός – «αγωνιστικός» λόγος που άρθρωναν, πλην ελαχίστων για ανούσια ζητήματα εξαιρέσεων, έμοιαζε να έχει σχεδιαστεί από την ίδια πηγή: Στο στόχαστρο της σκληρότατης κριτικής βρισκόταν ασφαλώς το κυβερνών κόμμα. Ομως, πολλά ήταν και τα βέλη που εξαπέλυσαν αμφότεροι εναντίον και του ΠΑΣΟΚ. Αφενός επειδή ανάλογες με της σημερινής κυβέρνησης επιλογές είχαν κάνει και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και αφετέρου διότι, όπως η Αριστερά υποστηρίζει σε κάθε ευκαιρία, οι πολιτικές προτάσεις των μεγάλων του δικομματισμού προέρχονται από την ίδια μήτρα: «Συντηρητισμός και εξυπηρέτηση συμφερόντων και σχεδίων της Ε.Ε., των μονοπωλίων και των ΗΠΑ». Βεβαίως, αυτή η διμέτωπη επίθεση εξυπηρετεί σκοπιμότητες άμυνας απέναντι στους δύο μεγάλους, που δείχνουν διαχρονικά να καρπώνονται εκλογικά ο ένας τις ζημίες του άλλου.
Η επανάληψη, τις τελευταίες ημέρες, της ίδιας ρητορικής εκ μέρους KKE και ΣΥΝ, καταδεικνύει ότι οι ηγετικές ομάδες τους μοιάζουν να μην έχουν διδαχθεί από το παρελθόν, που δείχνει ότι τελικά, ελάχιστα έως καθόλου «γοητεύεται» το εργατικό κίνημα από την «επαναστατικότητα» των κατά δήλωσή τους εκπροσώπων του σε κομματικό επίπεδο.
Ταυτόχρονα, οι τελευταίες ημέρες απέδειξαν ότι δεν έχουν εξαχθεί χρήσιμα συμπεράσματα και όσον αφορά τις εσωτερικές της ελληνικής Αριστεράς σχέσεις. Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, οι καθοδηγούμενες από το KKE δυνάμεις του «Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου» – ΠΑΜΕ, δεν εξεδήλωναν μόνο την υποστήριξή τους στους απεργούς, αλλά και ανέπτυσσαν ιδεολογικό μέτωπο κατά των «αναθεωρητών» του ΣΥΝ. Κίνηση η οποία παρατηρείται συχνά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. H σύγκρουση KKE – ΣΥΝ «κατέβηκε» πλέον και στο πεζοδρόμιο.