Τον Μανώλη Κεφαλογιάννη μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για δονκιχωτικές τάσεις, αλλά όχι για ασυνέπεια ή καιροσκοπισμό. Είναι από τους λίγους που όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση και ξιφουλκούσε εναντίον της διαπλοκής το εννοούσε. Κι ακριβώς γι’ αυτό, στην «έκρηξή» του είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ένα στοιχείο πολιτικής απόγνωσης, που προκαλεί ένα σεβασμό. Πέρα απ’ αυτό, όμως, η ημιδημόσια εξομολόγησή του περιέχει πολλές αλήθειες. Και για την έκταση της διαπλοκής και για την αναδίπλωση της κυβέρνησης Καραμανλή στο μέτωπο της καταπολέμησής της και βεβαίως για τα εκφυλιστικά φαινόμενα της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» μας.
Το πρόβλημα για τον εκ Κρήτης πολιτικό είναι πως η κοινή γνώμη περιμένει από τους υπουργούς έμπρακτες πολιτικές παρεμβάσεις κι όχι κραυγές αγανάκτησης, έστω κι αν αυτές είναι χρωματισμένες με μία γερή δόση αυτοκριτικής. Τα όσα είπε θα αποκτούσαν πολύ μεγαλύτερη πολιτική εμβέλεια εάν ήταν η αιτιολόγηση της παραίτησης από το αξίωμά του. Χωρίς αυτό το δραματικό βήμα και κυρίως με τον εκ των υστέρων τετριμμένο και διόλου πειστικό ισχυρισμό του ότι οι δηλώσεις του παραποιήθηκαν, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης μάλλον θα χάσει και το όποιο δίκιο του.