«Εχουμε καλή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση», αναφέρει στην «K» η κ. Κάρεν Κρισέτ, στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας, υπεύθυνη για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ζητήσαμε να μιλήσουμε μαζί της, καθώς είναι εκ των αρμοδίων για την πραγματοποίηση έρευνας καταγραφής της κατάστασης, που επικρατεί στη χώρα μας σχετικά με το τράφικινγκ.
Ηρθε στη συνάντηση κρατώντας φακέλους, αναφορές, ειδικές εκθέσεις και φωτογραφίες. Κυρίως δε, έφερε μαζί της την πικρή γεύση από έναν εφιαλτικό, για χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κόσμο. «Στόχος της δημοσιοποίησης των ετήσιων αναφορών για την Παράνομη Διακίνηση Προσώπων δεν είναι να “εκτεθούν” τα κράτη για τα οποία εκδίδονται οι αναφορές αυτές.
Αλλά για να ενθαρρύνει τις κυβερνήσεις να κάνουν ακόμα περισσότερα, προκειμένου να καταπολεμηθεί αυτή η πληγή», αναφέρει με έμφαση. Για να προσθέσει ότι η απόφαση των ΗΠΑ να καταπολεμηθεί το φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν αφήνει εκτός πεδίου ενδιαφέροντος και το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου εκεί ενεργοποιούνται άλλοι κρατικοί φορείς, όπως είναι τα υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, προσπαθώντας να το καταπολεμήσουν. (Σύμφωνα με ειδική πολυσέλιδη έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης, υπολογίζεται ότι περίπου 17.500 θύματα τράφικινγκ περνούν στο εσωτερικό των ΗΠΑ κάθε χρόνο)
Η δράση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την καταπολέμηση του τράφικινγκ ξεκίνησε ύστερα από απόφαση, η οποία ελήφθη το 2000 με πρωτοβουλία που έλαβαν από κοινού Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, μαζί με φεμινιστικές οργανώσεις.
«Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι περίπου 600 έως 800 χιλιάδες άνθρωποι, γυναίκες και παιδιά στην πλειονότητά τους, μεταφέρονται παρανόμως σε άλλες από της καταγωγής τους χώρες», αναφέρει η κ. Κρισέτ, για να προσθέσει ευθύς αμέσως: «Νομίζω, όμως, ότι από μόνοι τους οι “αριθμοί” δεν μπορούν να αποδώσουν το μέγεθος της σοβαρότητας και του κακού της παράνομης διακίνησης ανθρώπων. Αυτό μόνο μπορεί να γίνει, όταν κάποιος καταστεί κοινωνός των εμπειριών, της ίδιας της ζωής που βιώνει κάθε ένα από τα θύματα του τράφικινγκ».
Εντός και εκτός των συνόρων των ΗΠΑ, όσοι έχουν την ευθύνη της έρευνας και της καταγραφής της κατάστασης γνωρίζουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από το δράμα αυτών των ανθρώπων. Είναι μαζί με τις κρατικές αρχές, τις εθνικές και διεθνείς Μη κυβερνητικές Οργανώσεις, τους Διεθνείς Οργανισμούς, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς, η «πηγή» της πληροφόρησής τους.
Δυσκολίες; Υπάρχουν πολλές στις προσπάθειες για την αποκάλυψη των πτυχών του προβλήματος, με κυριότερες τις ισχυρότατες απειλές σε βάρος των θυμάτων, και τη σε γενικές γραμμές άγνοια της κοινής γνώμης σχετικά με τις σοβαρές διαστάσεις του σύγχρονου δουλεμπόριου.
«Τα περισσότερα θύματα, φοβούνται να μιλήσουν με τις αρχές. Χρειάζεται μια καλά εκπαιδευμένη ομάδα κοινωνικών λειτουργών, σε συνδυασμό με την κατάλληλη νομοθεσία, προκειμένου να εντοπιστούν και να βοηθηθούν τα θύματα», αναφέρει και προσθέτει: «Το σημαντικότερο είναι να συμβάλουμε όλοι στο να αισθανθούν τα θύματα πραγματικά ασφαλή. Να μην φοβούνται την προοπτική απέλασής τους.
Οπως σημαντικότατο είναι να πληροφορηθεί ο κόσμος τις διαστάσεις του προβλήματος. Τον εφιάλτη που ζουν τα θύματα, αλλά και τους κινδύνους που εγκυμονούνται γενικότερα, αφού το τράφικινγκ συνδέεται τόσο με το οργανωμένο έγκλημα, όσο και με την διάδοση ασθενειών, όπως το έιτζ».