Οταν ύστερα από αυτές τις άτυπες διαπραγματεύσεις το συνυποσχετικό ήταν έτοιμο, οι δύο πλευρές συζήτησαν το πώς θα δημοσιοποιήσουν τη συμφωνία, χωρίς όμως να δώσουν στη δημοσιότητα το περιεχόμενο του συνυποσχετικού. Ο Αναστάσιος Σκοπελίτης παρουσίασε ένα σχέδιο κοινής ανακοίνωσης, το οποίο σε γενικές γραμμές έγινε δεκτό από την άλλη πλευρά. Το μόνο που ζήτησε ο Ουγούρ Ζιγιάλ ήταν η προσθήκη μιας ακροτελεύτιας παραγράφου, η οποία έλεγε ότι με την ανωτέρω περιγραφόμενη διαδικασία τίθεται σε οδό επίλυσης ένα από τα μείζονα ζητήματα, τα οποία χωρίζουν τις δύο χώρες.
Υπεκφυγές
Η ελληνική πλευρά ζήτησε διευκρινίσεις για το ποια είναι τα άλλα ζητήματα. Ο Ουγούρ Ζιγιάλ προσπάθησε να υπεκφύγει, αλλά όταν πιέστηκε ανέφερε ως ένα απ’ αυτά το ζήτημα της Θράκης! Υστερα από αυτή τη δήλωση, στην Αθήνα έγιναν δεύτερες σκέψεις. Εκτιμήθηκε δικαιολογημένα ότι με την υπογραφή του συνυποσχετικού δεν επρόκειτο να λυθεί η ελληνοτουρκική διένεξη. Απλώς, θα ρυθμίζονταν ορισμένες πτυχές της. Η Αγκυρα, όμως, θα είχε την ευκαιρία να επανέλθει όποτε αυτή έκρινε σκόπιμο, επαναφέροντας και τις διμερείς σχέσεις στον αστερισμό της έντασης. Με άλλα λόγια, ενώ η Ελλάδα θα είχε προβεί σε μεγάλες υποχωρήσεις, δεν θα είχε εξασφαλίσει το επιδιωκόμενο οριστικό κλείσιμο του μετώπου με την Τουρκία.
Είναι πια αποδεδειγμένη στην πράξη η πολιτική βούληση του μετακεμαλικού καθεστώτος να διατηρεί εστίες τριβών με την Ελλάδα για να έχει τη δυνατότητα άσκησης επεκτατικής πίεσης. Δεν είναι μόνον ότι προσπαθεί να εγείρει νέα θέματα. Αποφεύγει συστηματικά να ρυθμίσει ακόμα και τελείως τεχνικού χαρακτήρα θέματα, όπως π.χ. είναι η τοποθέτηση των συνοριακών πυραμίδων στον Εβρο.
Η αναφορά του Ουγούρ Ζιγιάλ στη Θράκη έχει πολιτικό αντίκρισμα και αυτό αποδεικνύεται από τις προσπάθειες της Αγκυρας να προκαλέσει εκεί κλίμα αναταραχής, μέσω της μουσουλμανικής μειονότητας. Η Τουρκία έχει συγκεκριμένες βλέψεις στο Αιγαίο, εξ ου και η θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Μια επεκτατική θεωρία, η οποία προσφέρεται πολύ για την πρόκληση κρίσης, όπως διαπιστώνουμε και από τα συχνά περιστατικά στα νερά των Ιμίων.
Τα στρατεύματα
Υπάρχει, βεβαίως, και η αξίωση να αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά, αλλά το θέμα αυτό δεν μπορεί να παίξει τον ίδιο ρόλο. Υπενθυμίζουμε ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί να παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο, γιατί η Ελλάδα, όταν αναγνώρισε τη δικαιοδοσία του, κατέθεσε επιφύλαξη σχετικά με τις στρατιωτικές δραστηριότητες, οι οποίες αφορούν την άμυνα. Αντιθέτως, οι «γκρίζες ζώνες» δεν εμπίπτουν στην ελληνική επιφύλαξη. Η Τουρκία μπορεί να προσφύγει μονομερώς γι’ αυτές μόνον εάν αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου. Οσο δεν την αναγνωρίζει, πρέπει να της επιτραπεί κάτι τέτοιο από το συνυποσχετικό. Και όπως προαναφέραμε, στη συμφωνία που ναυάγησε «στο παρά ένα», της δινόταν αυτή η δυνατότητα.
Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι κατά τη διάρκεια των διερευνητικών επαφών, ο Ουγούρ Ζιγιάλ είχε ρίξει στο τραπέζι και την ιδέα να περιορισθεί η τουρκική στρατιά του Αιγαίου με αντάλλαγμα τη μερική αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών. Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι μια τέτοια κίνηση θα αποδυνάμωνε καθοριστικά την άμυνα των νησιών. Τα τουρκικά στρατεύματα μπορούν γρήγορα να επανέλθουν στα μικρασιατικά παράλια, ενώ η αποστολή ενισχύσεων στις βόρειες Σποράδες και στα Δωδεκάνησα είναι πιο χρονοβόρα, πιο δυσχερής και πιο επικίνδυνη επιχείρηση.