Από το ενδιαφέρον συνέδριο του Economist για το τραπεζικό σύστημα, που έγινε την Τρίτη στην Αθήνα, οι εφημερίδες και τα κανάλια, όπως ήταν φυσικό, πρόβαλαν μόνο κάποιες αρνητικές κρίσεις που έκαναν ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Ν. Γκαργκάνας. Από την ομιλία του κ. Γ. Αλογοσκούφη, το μόνο μήνυμα που πέρασε ήταν ότι τα επιτοκιακά περιθώρια (spreads) στην Ελλάδα είναι μεγάλα και πρέπει να μειωθούν και από εκείνη του κ. Γκαργκάνα ότι «υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι τράπεζες κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους και πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δύο επισημάνσεις είναι ορθές κατ’ αρχήν και άλλωστε οι πελάτες των τραπεζών που πληρώνουν υψηλά επιτόκια, ιδιαίτερα στην καταναλωτική πίστη, που χρεώνονται με μεγάλες προμήθειες και που συχνά παγιδεύονται από τα λεγόμενα «ψιλά γράμματα» των συμβάσεων για τα στεγαστικά, έχουν τη δική τους πικρή πείρα και τα δικά τους παράπονα.
Επειδή, όμως, αυτή είναι η μια πλευρά μόνο του προβλήματος ή μάλλον η μισή αλήθεια και επειδή πρέπει να μην παραγνωρίζουμε και ό, τι θετικό γίνεται στη χώρα μας, είναι χρήσιμο να πούμε στον αναγνώστη ότι οι ελληνικές τράπεζες μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, υπό την πίεση του ανταγωνισμού, τόσο του εσωτερικού όσο και από τις ξένες τράπεζες, βελτιώνουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πελάτες τους. Τα επιτοκιακά περιθώρια παραμένουν μεν υψηλότερα των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ο ανταγωνισμός τα πιέζει σταθερά και τα μειώνει.
Ο κ. Γ. Αλογοσκούφης αναγνώρισε στο συνέδριο ότι «ο ανταγωνισμός στο τραπεζικό μας σύστημα εντείνεται και ο ανταγωνισμός αυτός αποδεικνύει ότι λειτουργεί προς όφελος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που έχουν περισσότερες επιλογές και μπορούν να δανείζονται με πολύ καλύτερους όρους σε σχέση με το παρελθόν». Και στο σημείο αυτό πρέπει να προσθέσουμε ότι σε αντίθεση με την κυβέρνηση Σημίτη, που είχε ρίξει το κύριο βάρος της πολιτικής της στη δημιουργία μεγάλων τραπεζικών συγκροτημάτων (σχέδιο π. χ. συγχώνευσης της Εθνικής με την Alpha), η κυβέρνηση Καραμανλή μετατόπισε το κέντρο βάρους στην ενίσχυση ενδοτραπεζικού ανταγωνισμού. Και προς την κατεύθυνση αυτή επέτυχε πολλά. Με τις αποκρατικοποιήσεις που προωθήθηκαν (πώληση της Γενικής στη Societ Generale), αλλά και με τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν προωθηθεί, όπως για παράδειγμα η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος των τραπεζοϋπαλλήλων, κατέστη δυνατή η πώληση της Εμπορικής Τράπεζας στην Grdit Agricole και έτσι δύο μεγάλες ξένες τράπεζες με διεθνές δίκτυο και υψηλή τεχνογνωσία έγιναν ισχυροί παίκτες στον ανταγωνισμό.
Επομένως, το κράτος ως επιτελείο της ανάπτυξης, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδος ως εποπτεύουσα αρχή, μπορούν με σωστά μέτρα και εύστοχες επιλογές να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα του τραπεζικού συστήματος προς όφελος των καταναλωτών.