Αν ξέρεις τα «Μανιάτικα» μόνο από τα ρεπορτάζ της τηλεόρασης, τότε, χωρίς αμφιβολία, φαντάζεσαι ένα «γκέτο» κάτι σαν το Χάρλεμ. Κακόφημα κέντρα, κρησφύγετα συμμοριών και άλλα παρεμφερή. Αυτή την εικόνα έχουν, δυστυχώς, δώσει τα ΜΜΕ σε μια περιοχή που έχει συκοφαντηθεί όσο καμιά άλλη, τον τελευταίο καιρό. Αιτία, οι διαφορές που έχουν αναπτυχθεί και εκδηλωθεί μεταξύ των καταγομένων από τη Μάνη βουλευτών, από τους οποίους ουδείς κατοικεί στα «Μανιάτικα», που δεν είναι παρά μια-κάπως μεγάλη- γειτονιά, ανάμεσα στις οδούς Λακωνίας και Αιτωλικού (σήμερα Βλαχάκου), στο Ε΄ Διαμέρισμα του Δήμου Πειραιώς, ενώ ένα μικρό τους κομμάτι «ακουμπά» στον Δήμο Νικαίας.
Εκ παραδόσεως συντηρητική, αυστηρή, η λακωνική παροικία του Πειραιά, που προέκυψε από την εσωτερική μετανάστευση των κατοίκων μιας από τις πιο άγονες, αλλά και περήφανες περιοχές της χώρας, στήριξε την «λαϊκή δεξιά» παράταξη με κάθε τρόπο.
«Παθιασμένοι» με την πολιτική οι Μανιάτες, αλλά και με «νόμο» στην οικογένεια την προκοπή και τις σπουδές, δημιουργησαν ένα δυναμικό πυρήνα, του οποίου ο «αφρός» διαπρέπει σε όλους τους τομείς. Δεν υπάρχει μανιάτικη οικογένεια χωρίς το γιατρό, τον δικηγόρο, τον δικαστικό ή τον στρατιωτικό της. Η φτώχεια της καυτής πέτρας, έφερε τους μανιάτες στο Λεκανοπέδιο, αλλά η δίψα για ανάδειξη τους ώθησε στην ενεργό ανάμιξη με τα «πολιτικά».
Η «σαβούρα»
Μια μανιάτικη ρήση λέει «χωρίς τη σαβούρα το παπόρι μπατάρει». Μοιραία, λοιπόν, ο «αφρός» συνεργάσθηκε και με τη «σαβούρα». Οι παλιοί Μανιάτες πολιτικοί, μάζευαν στα γραφεία τους σοβαρούς συνεργάτες, αλλά, στην εποχή του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, κάποιοι έπρεπε να κάνουν «τη βρώμικη δουλειά». Κι αυτοί, όμως, ακόμη, η «σαβούρα», δηλαδή, είχαν στο αίμα τους την πολιτική. Μπορούσαν -από οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκονταν- να «ψήσουν» τον κάθε ψηφοφόρο να ψηφίσει τον εκλεκτό τους, τον Μανιάτη, τον «άρχοντά» τους.
Ωστόσο, στον Πειραιά, το «μανιάτικο στοιχείο», δεν μπόρεσε να επιβληθεί. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το στοιχείο είχε διχασθεί, καθώς οι σχετικά λίγοι Μανιάτες που είχαν προσχωρήσει στην κομμουνιστική Αριστερά, είχαν «κάνει ζημιά» και το στοιχείο δεν απελάμβανε πλήρους εμπιστοσύνης. Ωστόσο, όλοι οι Πειραιώτες βουλευτές, χρησιμοποιούσαν Μανιάτες για την οργάνωση των γραφείων τους αλλά και για τη «λάτρα» της θητείας.
Η δικτατορία δίχασε πάλι τους Μανιάτες του Πειραιά. Πολλοί συμπαρατάχθηκαν ανοιχτά με τον δήμαρχο της επτατετίας, ενώ δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που δέχθηκαν -αν δεν επεδίωξαν- να καταλάβουν θέσεις στον δημόσιο τομέα. Ετσι, η μεταπολίτευση τους βρήκε «ζαλισμένους» και σε μειονεκτική θέση. Με τους Μανιάτες, λοιπόν, σε κρίση, αναδείχθηκε, το 1974, σε «πειραιάρχη» ο νεαρός βουλευτής Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ανεψιός του πρώην υπουργού του Καραμανλή Γιώργου Ανδριανόπουλου. Ως διευθυντής του γραφείου, όμως, του νεαρού Ανδρέα επελέγη Μανιάτης!
«Χωσιά»
Το «μανιάτικο στοιχείο» αναθάρρησε μετά την υπονόμευση του Σωτήρη Παπαπολίτη και επεβλήθη μετά την αποχώρηση του Α. Ανδριανόπουλου. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε «μεταγράψει» στην Α΄ Πειραιώς τον αντιδήμαρχο του Μιλτ. Εβερτ στην Αθήνα Βασ. Μιχαλολιάκο, που από το 1989 εκλέγεται συνεχώς, ενώ τη θέση του παραιτηθέντος Α. Ανδριανόπουλου κατέλαβε ο (Μανιάτης) ιατρός Παναγιώτης Μελάς. Η μανιάτικη κυριαρχία επιβεβαιώθηκε στις εκλογές του 2000, όπου εξελέγησαν τρεις Μανιάτες (Βασ. Μιχαλολιάκος, Παν. Μελάς, Π. Μαντούβαλος) και ο Γιώργος Καλός.
Ηταν φυσικό, να μη «χωρούν» τρεις Μανιάτες στο ψηφοδέλτιο. Ο όρος «χωσία» (πισώπλατο χτύπημα, μπαμπεσιά), στοιχείο των ανταγωνιστικών μανιάτικων σχέσεων, άρχισε ν’ ακούγεται συχνά. Η μάχη για τα πρωτεία, θα ήταν σκληρή. Ο Ησαύ και ο Ιακώβ ήσαν δυο. Οι βουλευτές… τρεις και Μανιάτες!
Η μυστηριώδης βομβιστική επίθεση κατά του Β. Μιχαλολιάκου δημιούργησε «χάος αμέτρητο» στη σχέση του με τον Π. Μαντούβαλο, για λόγους που δεν έχουν ανοιχτά ακόμη εξηγηθεί. Βεβαίως, είχε διαφανεί η υπέρμετρη φιλοδοξία (θεμιτή για έναν Μανιάτη) του Π. Μαντούβαλου, ο οποίος έβαλε στόχο την «πρωτιά», την οποία και πέτυχε το 2004, αλλά ο πρωθυπουργός δεν τον περιέλαβε στο υπουργικό συμβούλιο, ενώ υπουργοποίησε τους Β. Μιχαλολιάκο και Γ. Καλό! Η συνέχεια με το «παραδικαστικό», ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Π. Μελάς έσπευσε να δηλώσει ότι «θα βγουν κι άλλα», ο Β. Μιχαλολιάκος απαντούσε με παραβολές αλλά με αινιγματικά χαμόγελα στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ο Γ. Καλός απείχε από κάθε εκδήλωση. Ο πόλεμος ξέσπασε και τα «Μανιάτικα» διχάστηκαν. Κάποιοι πήραν το μέρος του «αδικημένου», κάποιοι άλλοι επιχαίρουν γιατί «το είχε παρακάνει», κάποιοι άλλοι δηλώνουν «απογοητευμένοι απ’ όλους».
«Βεντέτα»
Τα «κανάλια» συντηρούν τη «μανιάτικη βεντέτα» και η Νέα Δημοκρατία, έχασε ήδη τον Δήμο του Πειραιά αφού, φανερά, πολλοί Μανιάτες στήριξαν τον Παν. Φασούλα (επειδή, κατά τη γνώμη τους ο Χρ. Αγραπίδης έβαλε κατά του Π. Μαντούβαλου) ή τον «αντάρτη» υποψήφιο, ιατρό Παν. Μελά, ανεψιό του βουλευτή, ο οποίος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος αλλά δεν διαδραματίζει ρόλο.
Στη Ρηγίλλης γνωρίζουν αν «το κρατήσουν μανιάτικο» οι ψηφοφόροι, πολύ καλά ότι μπορεί υπάρξει δυσαρέσκεια και στις βουλευτικές εκλογές, κυρίως επειδή «δεν διορίστηκαν τα δικά μας παιδιά». Ως λέγεται, ο Μανιάτης δεν χαρίζει, αλλά «δανείζει» την ψήφο του.
Γνωρίζουν επίσης στη Ρηγίλλης ότι τα κανάλια υπερβάλλουν όταν μιλούν για «εξήντα χιλιάδες Μανιάτες ψηφοφόρους». Η αλήθεια είναι ότι δεν υπερβαίνουν τις 15.000 – 17.000 (θα πρέπει να αφαιρεθούν όσοι στις δημοτικές εκλογές «πήγαν τα χαρτιά τους» στη Μάνη, για να εκλέξουν «δικούς τους» δημάρχους) αλλά κάτι η επιρροή που ασκούν στους γύρω τους, κάτι η υπερβολή που τους διακρίνει, τους καθιστά leaders στην περιοχή.
Η Ν.Δ., με το ισχύον εκλογικό σύστημα, σε μια Βουλή τεσσάρων κομμάτων, μπορεί να απολέσει μια κρίσιμη έδρα (οι έδρες έχουν μειωθεί από 8 σε 6), ενώ αν τα κόμματα της Βουλής είναι πέντε, τότε θα εκλεγούν 2 από τη Ν.Δ,. 2 από το ΠΑΣΟΚ και 2 από τα «μικρά» κόμματα. Με έκδηλο, λοιπόν, προβληματισμό ως προς την τελική κατεύθυνση των μανιάτικων ψήφων, ο εκλογικός μηχανισμός της Ν.Δ. ερευνά για «νέα πρόσωπα» που θα πλαισιώσουν το ψηφοδέλτιο αλλά και να φέρουν πίσω τις ψήφους που έφυγαν κατά τις δημοτικές εκλογές.
Μπορεί να «Μανιάτικα» τελικά να μην έχουν 60.000 ψηφοφόρους, αλλά ο θόρυβος που δημιουργούν, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό τους. Και στις εκλογές ο θόρυβος στα εσωτερικά των κομμάτων είναι κακός σύμβουλος…